رابطه سبک های یادگیری و انگیزش درونی دانش آموزان پایه یازدهم با نقش میانجی پیوند معلم- شاگردی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سبک های یادگیری (عینی، مشاهده تاملی، آزمایشگری فعال و عینی) و انگیزش درونی با نقش میانجی پیوند معلم- شاگردی انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه یازدهم منطقه یک شهر زنجان به تعداد ۵۶۰۰ نفر در سال تحصیلی ۰۳-۱۴۰۲ بود که از بین آنها به روش نمونه گیری در دسترس و براساس جدول مورگان تعداد ۳۰۰ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های سبک یادگیری کلب (۱۹۸۴)، مقیاس انگیزش درونی آمابایل و همکاران (۱۹۹۴) و  رابطه معلم - شاگرد موری و زیواچ (۲۰۱۱) استفاده شد. داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان دادند: بین سبک یادگیری عینی، مشاهده تاملی و آزمایشگری فعال با انگیزه درونی ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد ولی با سبک یادگیری انتزاعی رابطه ای یافت نشد. همچنین بین سبک یادگیری عینی، مشاهده تاملی و آزمایشگری فعال با پیوند معلم- شاگرد ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد ولی با سبک یادگیری انتزاعی رابطه ای یافت نشد (۰۱/۰p<)؛ نیز بین سبک یادگیری عینی، تاملی و آزمایشگری فعال به طور غیرمستقیم و با میانجی گری پیوند معلم- شاگرد با انگیزش درونی ارتباط معناداری وجود دارد؛ اما با سبک یادگیری انتزاعی به طور غیرمستقیم ارتباط معناداری یافت نشد (۰۱/۰p<). در نتیجه به نظر می‎رسد که در جهت بهبود انگیزه درونی دانش آموزان می ‎توان سبک‎ های یادگیری و پیوند معلم- شاگرد را مورد بررسی قرار داد.

Keywords:

سبک یادگیری , انگیزش درونی , پیوند معلم- شاگرد , دانش آموزان