تاثیر تمرینات ترکیبی بر سطح سرمی کینزین-۱ و عملکرد فیزیکی در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع ۲

هدف: دیابت نوع ۲ وضعیتی است که منجر به اختلال در حمل و نقل آکسونی می شود و ورزش می تواند منجر به بهبود آن شود. با این حال، مکانیسم ها و تاثیر ورزش در این اختلالات به طور کامل شناخته نشده است. هدف از مطالعه حاضر  تاثیر تمرینات ترکیبی بر کینزین-۱ سرمی و عملکرد جسمانی مردان سالمند مبتلا به  دیابت نوع ۲  بود. روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی بالینی ۱۶ مرد سالمند مبتلا به دیابت (سن: ۵۰/۱± ۰۷/۶۷ سال) به طور تصادفی در دو گروه کنترل و  گروه تمرینات مقاومتی هوازی به طور مساوی قرار گرفتند. تمرینات به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته به مدت ۹۰ دقیقه انجام شد. متغیر خونی کینزین-۱ و شاخص های جسمانی ۴۸ ساعت قبل و بعد از تمرین، اندازه گیری شدند. از آزمون تی زوجی برای بررسی تغییرات درون گروهی و از  آزمون آنکوا برای بررسی تفاوت بین گروه ها  استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ در سطح معنی­داری ۰۵/۰P< انجام شد. یافته­ها : آزمون تی زوجی نشان می دهد در گروه تمرین مقادیر کینزین-۱ (۱۴/۴= t،۰۸/۰=P) کاهش، قدرت پائین تنه(۲۶/۲= t، ۰۱/۰=P) افزایش معنادار و مقادیر استقامت هوازی (۱۵/۵= t،۰۷/۰=P) و  قدرت بالاتنه (۸۰/۱=t، ۰۹/۰=P) پس از مداخله افزایش داشتند. آنالیز بین گروهی، افزایش معناداری را در مقادیر استقامت هوازی(۰۰۶/۰= P، ۸۰/۱۱=F) و قدرت پایین تنه (۰۱/۰= P، ۸۰/۱۰=F) نشان داد. همچنین سطوح کینزین-۱ (۰۷/۰= P، ۲۳/۶۱=F) کاهش و قدرت بالا تنه(۰۸/۰=P، ۷۰/۸=F)  افزایش داشتند ولی معنادار نبودند. نتیجه گیری: احتمالا تجویز تمرینات ترکیبی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع ۲ باعث بهبود  شاخص های جسمانی و مقادیرکینزین-۱ در سالمندان دیابتی شده است.

تاثیر تمرینات ترکیبی بر سطح سرمی کینزین-۱ و عملکرد فیزیکی در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع ۲ Keywords:

تمرینات ترکیبی , کینزین-۱ , عملکرد فیزیکی , سالمندان , دیابت نوع ۲