تاثیر آموزش خودکارآمدی بر امید به زندگی و چشم انداز آینده زنان مطلقه

مقدمه: شکست در ازدواج و مساله های فرهنگی مربوط به طلاق در جامعه تاثیر زیان باری بر نگرش، باورها و عملکرد زنان مطلقه دارد لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر امید به زندگی و چشم انداز آینده زنان مطلقه انجام شد. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقه بیست تا چهل ساله تحت حمایت کمیته امداد ساکن در شهر یاسوج در سال۱۳۹۸ تشکیل داده اند. از این جامعه آماری چهل زن مطلقه به روش نمونه گیری تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های امید به زندگی اسنایدر و همکاران۱۹۹۱ و چشم انداز آینده زیمباردو و بوید۱۹۹۹ در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده گردید. گروه مداخله آموزش خودکارآمدی را به مدت هشت جلسه دریافت کردند، اما در مورد گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای انجام نشد تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد.  نتایج: نتایج پژوهش نشان داد بین میانگین نمرات امید به زندگی و چشم انداز آینده گروه مداخله و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. آموزش خودکارآمدی توانست امید به زندگی و چشم انداز آینده گروه مداخله را افزایش دهد. بحث و نتیجه گیری: با استناد به یافته های به دست آمده از پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که آموزش خودکارآمدی می تواند به عنوان یک روش مداخله ای، در افزایش امید به زندگی و چشم انداز آینده زنان مطلقه مورد استفاده قرار گیرد بنابراین به مسوولان و برنامه ریزان کمیته امداد ضرورت ارایه خدمات روان شناختی از جمله آموزش مهارت های خودکارآمدی به زنان مطلقه پیشنهاد می گردد.

Keywords:

Self-Efficacy , Life Expectancy , Future Outlook , Divorced Women , خودکارآمدی , امید به زندگی , چشم انداز آینده , زنان مطلقه