تحلیل طراحی معماری و افزایش مهارت توانایی در دانشکده های معماری و طراحی سازه های مدرن (مطالعه موردی: از یادگیری تا سازنده گرای)

در فرآیند آموزش معماری، هدف اصلی یادگیری و به کارگیری موثر آن است؛ زمانی آموزش به صورت صحیح انجام می گیرد که یادگیری معنادار و کاربردی جهت افزایش مهارت و توانایی صورت پذیرفته باشد؛ این مسئله مهم در رشته معماری با یادگیری مهارت محور در مکان کارگاه معماری میسر می شود. آموزش موثر و کاربردی سازه ها بخش مهمی از فرآیند آموزش در همه مقاطع تحصیلی رشته معماری است. برای دستیابی به این مسئله مهم، آموزش هدفمند درس سازه های نو و به کارگیری موثر و کارآمد در فرایند طراحی برای افزایش مهارت توانایی در دانشکده های معماری ضروری به نظر میرسد. هدف این تحقیق، تبیین راهکار آموزشی کارآمد در جهت ارتقای توانایی طراحی معماری مبتنی بر یادگیری طراحانه و تکنولوژیهای نوین سازهای است. این راهکار علمی، برآیند دوجانبه توسعه توان طراحی و اتخاذ رویکرد سازنده گرایی در یادگیری تعامل گرای دانشجویان معماری است. در همین راستا این پژوهش با هدف بررسی میزان اثرگذاری همزمانی و هم مکانی در یکپارچگی سازه های مدرن و توانایی طراحی معماری دانشجویان شکل گرفته است. روش تحقیق ترکیبی متوالی بر اساس راهبرد شبه آزمایشی، مبنای این پژوهش است. آزمون پژوهش در دو مرحله (پیش آزمون) پایلوت (و پسا آزمون) اصلی (در کارگاه طراحی معماری به عنوان محیط یادگیری سازنده گرای تعاملی انجام گرفت. جامعه آماری تحقیق از دانشجویان کارشناسی از ترم چهارم به بعد و دانشجویان ترم سوم به بعد در مقطع کارشناسی ارشد معماری در اکثر دانشگاه ها داده های پژوهش بر مبنای مولفه های اصلی تحقیق و آزمونهای متوالی و بر پایه ملاک های داوری گردآوری شده و تحلیل داوری، مورد سنجش و ارزیابی نهایی قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان میدهد یادگیری همزمان سازه های مدرن در مکان مشترک آتلیه طراحی به صورت عملی، میتواند باعث ارتقای مولفه های اصلی آموزش و توانایی طراحی و محاسبه گردد.

Keywords:

طراحی معماری , مهارت توانایی , دانشکده معماری , سازه های مدرن , یادگیری , سازنده گرای.