کاربرد تکنیک های بومی سازی و تزئینی در کلیسای کاتولیک چینی مدرن و تاثیر آن در مصالح ساختمانی

افزایش مزیت رقابتی در دانشگاه ها نیازمند یکپارچگی و انسجام فرایندها و استفاده بهینه از تمامی منابع و دارایی های پنهان و نهایتا کاربست رویکردی جامع همانند معماری سازمانی است. «بومی سازی» فرآیندی است که با ترکیب عناصر خارجی با محیط طبیعی و عوامل فرهنگی محلی، ویژگی های آمیخته و سازگاری را ارائه می دهد. ساختمان های کلیسا ملموس ترین مظهر «بومی شدن» مسیحیت هستند. این مقاله کاربرد تکنیک های بومی سازی در معماری کلیسای کاتولیک چینی مدرن را از چهار جنبه مورد بحث قرار می دهد: چیدمان، ساختار، مواد و دکوراسیون. از نظر چیدمان، بومی شدن در فضا، پلان و جهت منعکس می شود. این فضا عمدتا از کلیساهای سنتی به سبک غربی تقلید می کند و با ساده سازی عملکرد، کار را ساده می کند. از نظر فرم پلان، فضای مستطیل شکل اصلی حفظ شده و با ویژگی های معماری محلی ترکیب می شود تا به انواع جدیدی تبدیل شود. جهت گیری، برخی از کلیساها الگوهای جهت گیری ساختمان محلی را جذب کرده اند. از نظر بومی سازی سازه، مصالح اصلی سنگ، آجر و خاک است و سازه ساختمان عمدتا توسط دیوارهای باربر و تیرهای چوبی استوار است. از نظر انتخاب مواد، تکنیک های بومی سازی عمدتا بر اساس شرایط منابع منطقه است و با ویژگی های سکونتگاه های محلی و شرایط آب و هوایی ترکیب می شود. انتخاب مصالح ساختمانی با در نظر گرفتن در دسترس بودن، دشواری پردازش و خواص فیزیکی مصالح انجام می شود. استفاده از بومی سازی تزئینی اغلب تکنیک های تزئینی رایج را از ساختمان های مسکونی محلی به عاریت می گیرد و آنها را با فرهنگ سنتی چین ترکیب می کند تا یک ساختمان منحصربه فرد به سبک چینی و غربی ایجاد کند، که باعث می شود کلیسا بهتر با جامعه معماری محلی ادغام شود و پذیرش کاتولیک توسط ساکنان محلی تسریع شود.

Keywords:

تکنیک بومی سازی , کلیسای کاتولیک چینی , مدرن , مصالح ساختمانی , سکونت گاه محلی , آجر و خاک.