بررسی ساختار معماری در ساختمان های اماکن فرهنگی با رویکرد معماری معاصر

یکی از اصلی ترین و مهم ترین ویژگی های معماری ایرانی همیشه ورودی بوده است. عملکرد فیزیکی ورودی که بر محیط اطراف تاثیر می گذارد، توجه اولیه طراحی است. ورودی علاوه بر اینکه به عنوان نماینده سازه عمل می کند، فرهنگ و شخصیت آن را نیز تجسم می بخشد. ایجاد ورودی های خیره کننده و دلپذیر یکی از ویژگی های معماری ایرانی است. با این حال، اگر از نزدیک به معماری مدرن نگاه کنیم، به ندرت ورودی های مجلل پیدا می کنیم. ورودی باید قبل از هر چیز احساس پذیرش و دعوت را در فرد ورودی ایجاد کند. ضرورت توجه به این جنبه از ساختارهای فرهنگی از آنجایی احساس می شود که ورود ساختمان در تولید و القای تنش فضایی و احساس دعوت به جذب مخاطب، به ویژه در مکان های فرهنگی، نقشی حیاتی و مهم دارد. با توجه به اینکه مولفه های مختلفی در رابطه با عنصر ورودی وجود دارد، این تحقیق به این موضوع اشاره می کند که الگوی حرکت برای چگونگی تجربه یک ساختمان و درک معماری، علاوه بر اهمیت مولفه الگوی حرکت در فراخوانی دعوت، بسیار مهم است. در مورد این عنصر صحبت شده است. این پژوهش با رویکرد توصیفی- تحلیلی به تعیین الگوی حرکت در ورودی های اماکن فرهنگی در معماری معاصر ایران و نیز برجسته سازی ویژگی ها و جنبه های قابل توجه طرح های مورد استفاده می پردازد. چقدر مورد توجه قرار گرفته و چه نقشی در معماری مدرن ایران داشته است؟

Keywords:

ساختمان , معماری , اماکن فرهنگی , معاصر ایران , ساختار.