اقدام پژوهی : چگونه توانستم دانش آموزان آموزشگاه را به بازی و مهارت در تربیت بدنی علاقه مند کنم ؟

در جوامع امروز آموزش بی تردید نقش اصلی را در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایفا می کند و عیار توسعه در هر کشوری را با میزان سرمایه گذاری برای کودکان و نوجوانان آن کشور می سنجند. دلیلش هم روشن است . سرمایه اصلی کشور نیروی انسانی است . در حال حاضر ۱۵ میلیون دانش آموز حساسترین سالهای زندگی خود را در مدرسه می گذرانند، لذا توجه به این قشر جامعه ، نشانه ای است برای اثبات توجه به آینده. امروز وظیفه آموزش و پرورش تنها انتقال میراث فرهنگی گذشته به نسل حاضر نیست . اگرچه این هدف اهمیتی در خور توجه دارد. اما این دانش زمانی ارزشمند خواهد بود که دانش آموز علاوه بر سلامت ذهنی به لحاظ روحی و جسمی هم در سلامت باشد و در سایه این سلامت آمادگی ورود به جامعه بزرگتر را داشته باشد. در این رهگذر ورزش وسیله ای بسیار مناسب برای ایجاد چنین فضایی است . از سال ۱۳۰۶ به صورت رسمی و اجباری بنا شد که تمام دانش آموزان روزانه یک ساعت درس تربیت بدنی را بگذرانند . از آن تاریخ تاکنون ۸۲ سال می گذرد. در طول این سالها ورزش مدارس دستخوش کمترین تغییر و تحول بوده است و زنگ ورزش به نوعی ساعت فراغت برای دانش آموزان به حساب می آید. حتی برخی مدیران و معلمان هم با استفاده از این زمان به تدریس دروس خود می پردازند، این در حالی است که حساسیت سنی دوران دانش آموزی بر هیچ کس پوشیده نیست .در هرم مولر آمده است که ورزش دانش آموزی باید در قاعده قرار گیرد و بعد از آن ورزش همگانی قهرمانی و حرفه ای. در این شرایط است که هرم پایدار می ماند. وقتی قاعده باریک باشد راهی وجود ندارد. طبق برنامه درسی ایران دانش آموزان باید ۱۲ سال درس تربیت بدنی بخوانند اما اگر از یک دیپلمه خواسته شود ۱۵ دقیقه نرمش صحیح انجام بدهد نمی تواند و نمی داند. شاید دلیل این باشد که نیروهای متخصص این درس را تدریس نمی کنند و چون خودشان این کار را بلد نیستند به دانش آموزان هم چیزی نمی آموزند . بنده در اقدام پژوهی فوق تصمیم بر این گرفته ام که راهکار های علاقه مند کردن دانش آموزان را به بازی و مهارت در درس تربیت بدنی و ورزش مورد بررسی و تحلیل قرار دهم .