بررسی تاثیر نا اطمینانی اقتصادی و اجتماعی بر میزان خودکشی در ایران در چارچوب یک رویکرد اقتصادی -اجتماعی

خودکشی یکی از معضلات عمده دنیای معاصر است که منجر به نابودی سرمایه های انسانی می شود. با توجه به نقش اساسی و محوری نیروی انسانی در توسعه ،بررسی علل خودکشی از دیدگاه اقتصادی نیز حائز اهمیت است .در این مطالعه علاوه بر در نظر گرفتن عوامل اقتصادی اثر گذار بر خودکشی ،از یک شاخص ترکیبی از نااطمینانی سیاست های اقتصادی جهت بررسی تاثیر بی ثباتی های موجود در متغیر های اقتصادی بر نرخ خودکشی استفاده شود. در این شاخص ،پنج منبع بی ثباتی و نا اطمینانی در اقتصاد ایران شامل تولید ناخالص داخلی ،نرخ تورم،نرخ ارز،نرخ سود های بانکی و شاخص قیمت سهام ارائه شده است .روش بررسی : استفاده از روش های کمی -کیفی ،۱.خود رگرسیون با وقفه های توزیعی (ARDL)در دوره زمانی ۱۳۹۲-۱۳۵۳است .۲.استناد به نظریات نظریه پردازان علوم اجتماعی در این حوزه نتایج : براورد مدل حاکی از آن است که با افزایش نا اطمینانی اقتصادی از جمله ضریب جینی ،نرخ بیکاری زنان و مردان نیز دارای رابطه مثبت با نرخخودکشی است .افزایش نرخ تورم و رشد اقتصادی نیز بر نرخ خود کشی اثر منفی دارد. در مورد متغیر های اجتماعی همانند؛نرخ طلاق ،نرخ با سوادی و تعداد پرونده های قضایی (به عنوان شاخصی منفی از سرمایه اجتماعی )رابطه این متغیرها با نرخ خودکشی ،مثبت است .

Keywords:

نا اطمینانی سیاست های اقتصادی , نرخ خود کشی , ایران , روش خود رگرسیون با وقفه های توزیعی