معناشناسی تاریخی- توصیفی واژه ی «امر» در قرآن کریم

Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 14

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_IERF-7-1_005

تاریخ نمایه سازی: 19 فروردین 1403

Abstract:

دستیابی به معانی دقیق و شناخت واژگان هر متنی در گرو پژوهش در علوم خاصی چون معناشناسی است. معنی­شناسی تاریخی (در زمانی) مطالعه ­ی تغییرات معنی در طول زمان است؛ و به زبان انسان به عنوان یک پدیده­ ی پویا و پیوسته در تغییر می­نگرد. این مقاله درصدد بررسی معناشناسی واژه­ی «امر» در قرآن می ­باشد که به روش تاریخی- توصیفی انجام شده و بر اساس محور جانشینی و هم­نشینی موجود میان معانی واژگانی بیان می­ گردد. نتایج بیانگر آن است که معنای اصلی و مرکزی واژه­ی «امر»، کار و دستور دادن بوده و دیگر معانی شامل موضوع، مشاوره و مشورت معانی ثانوی این واژه در عصر جاهلی به حساب می­آیند. این واژه به عنوان یکی از پرکاربردترین واژگان قرآنی به همراه مشتقاتش ۲۴۹ بار در قرآن آمده است. این واژه به شکل مفرد، ۷۸ بار تکرار شده است که از این تعداد بیشتر به صورت اسمی ظاهر شده و بیشترین همنشینی را با واژه­ ها­ی «الله و رب» دارد. «امر» از واژگان چند وجهی در قرآن است که ۱۹ وجه معنایی برای آن ذکر شده  که در ۱۲ وجه آن، اتفاق رای، وجود دارد که از آن جمله می توان به معانی «دستور و فرمان، پیروزی، عذاب، گناه، قتل، فتح مکه، رستاخیز، وحی، منکر، قول، عیسی بن مریم، قضاء، شان و حال، غرق شدن، کثرت، مرگ، مشورت، برحذر داشتن و خصب» اشاره کرد. امر در قرآن را می­توان به سه دسته تقسیم کرد: اموری مربوط به خداوند یا انسان یا شیطان؛ که از این تعداد بیشترین نسبت واژه­ی «امر» مربوط به خداوند است. اموری که در مورد «اولوا الامر و امر به معروف» است مربوط به انسان و امور مربوط به شیطان با فحشاء و منکر هم­نشینی داشته است. امر هرگاه به خدا نسبت داده شود به وجود دفعی اشیاء اشاره دارد هرگاه به مخلوق، نسبت داده شود بر وجود تدریجی دلالت داشته و مقید به زمان و مکان است. امر هرگاه با افعال «قضی، اتی و جاء» همراه باشد به معنای عذاب و عقوبت است و آنگاه که با «وبال» و فعل «ذاق» همراه شود به معنای گناه و کفر آمده است. همراهی امر با تدبیر معنای اراده و مشیت الهی را می­رساند و همراهی­اش با افعال تنزیل به معنای وحی است. مترادفات امر در قرآن «عهد و وصی» بوده که از جهت لازم الاجرا بودن آن امور به جای امر قرار گرفته ­اند.

Authors

معصومه براتی

Master of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran

کبری خسروی

Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran

سیدمحمود میرزایی الحسینی

Associate Professor, Department of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran