ارزیابی نقش نوآوری و آموزش بر ارتباط استراتژیک میان رقابت سازمانی و موفقیت های زیست محیطی

امروزه مهارتهای شخصی به طور اعم و نوآوری کارکنان به طور اخص در زمینه هدفگذاری ، تصمیم گیری ، حل مشکل و ایجاد تغییر و تحول در سازمان ها بخوبی می تواند در زمینه های متعدد تاثیر بسزایی داشته باشد که با توجه به بحران های محیط زیستی ، تدوین استراتژی های موفق جهت بهبود آن ضروری است . لذا این مقاله سعی دارد تا نقش نوآوری و آموزش بر ارتباط استراتژیک میان رقابت سازمانی و موفقیتهای زیست محیطی را ارزیابی نماید. این مقاله از نظر هدف کاربردی است و از منظر اجرا توصیفی - پیمایشی می باشد. منطق اجرای این مقاله از نوع قیاسی و از نظر ارتباط بین متغیرها از نوع همبستگی است . با توجه به موضوع آن، از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده می شود و برای گردآوری مبانی نظری و پیشینه از روش کتابخانه ای و جهت گردآوری دادهها به منظور آزمون فرضیه ها از پرسش نامه استفاده شده است . روایی پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت و روایی سازه و محتوایی آن تایید شد و به منظور ارزیابی پایایی روش آلفای کرونباخ استفاده شد و عدد ۸۵۸/۰ تخمین زده شد که در بازه قابل قبول قرار گرفت . نتایج نشان داد، بین یادگیری سازمانی و مهارتهای فردی ، مهارتهای فردی و نوآوری سازمانی ، یادگیری سازمانی و نوآوری سازمانی ، یادگیری سازمانی و رقابت سازمانی ، نوآوری سازمانی و رقابت سازمانی و یادگیری سازمانی و استراتژی های محیط زیست رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. اما میان نوآوری سازمانی و استراتژی های محیط زیست و همچنین بین استراتژی های محیط زیست و رقابت های سازمانی رابطه مثبت و معناداری وجود ندارد.

Keywords:

معادلات ساختاری , وفاداری به برند , ارزش ویژه برند , تجربیات برند.