تحلیل موانع توسعه بازار تعاونی های صنایع دستی روستایی استان سیستان و بلوچستان

استان سیستان و بلوچستان، یکی از استان هایی است که نسبت به سایر استان های کشور حرفه بخش قابل توجهی از افراد به صنایع دستی اختصاص دارد، هرچند انتظارات شاغلین این صنعت برآورده نشده است. رکود تقاضا در بازار صنایع دستی نه تنها انگیزه ورود به این صنعت را از بین برده بلکه موجب بیکار شدن برخی شاغلین در این حوزه شده و اثرات جانبی دیگری همچون افزایش روند مهاجرت از روستا به شهر و عدم تولید برخی از صنایع دستی را داشته است. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی و رتبه بندی موانع توسعه بازار تعاونی های صنایع دستی این استان است. تحقیق حاضر کاربردی و کمی است و اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسش نامه و مصاحبه حضوری با فعالین و صاحب نظران این حوزه در استان سیستان و بلوچستان استخراج شده است. برای این منظور، با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۴۰ پرسش نامه در سال ۱۴۰۱ گردآوری و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شده است. آزمون فرضیه ها با تکیه بر آزمون تی تک نمونه ای، رتبه بندی موانع توسعه بازار صنایع دستی با استفاده از آزمون فریدمن، و ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با موانع توسعه بازار با توجه به آزمون های ناپارامتری یو من-ویتنی و کروسکال والیس انجام شدند. نتایج نشان داد که برگزاری محدود نمایشگاه ها، عدم تمایل سرمایه گذاران به سرمایه گذاری در حوزه صنایع دستی و تبلیغات ناکافی به ترتیب مهم ترین موانع توسعه بازار صنایع دستی هستند. با این وجود عدم تطابق تولید صنایع دستی استان با سلیقه مصرف کننده، تنوع و جذابیت محصول، مانعی جدی در توسعه بازارهای صنایع دستی محسوب نمی شود.

Keywords:

رتبه بندی , بازار صنایع دستی , تعاونی ها , سیستان و بلوچستان