اصول معماری پایدار و معماری بومی گرایی در مناطق شمال ایران (مطالعه موردی : از جنبه های زیست محیطی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی )

امروزه معماری پایدار توسط معماری استنتاج به عنوان یک محصول پایدار تلقی می شود. در حالی که اگر این رابطه را وارونه کنیم ، تغییرات مهمی به وجود می آید، یعنی اگر ثبات را از معماری نتیجه بگیریم ، تغییرات مهمی در معماری پیدا می شود که به معنای تخریب و بازسازی معماری و معماران است . مفهوم معماری پایدار مبتنی بر واقعیتی غیرقابل انکار است که شرایط اکولوژیکی می تواند بر فعالیت های اقتصادی تاثیر بگذارد. معماری پایدار که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است را شاید بتوان یکی از جریانهای مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی و علمی در برابر مسائل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدید ناپذیر و بهینه سازی مصرف تجدید پذیر می پردازد و اظهار می دارد که آنچه را ما برای بقاء نیاز داریم می توانیم از محیط زیست به دست آوریم . این مطالعه به بررسی معماری پایدار و دلایل استفاده از آن می پردازد . معماری تحت تاثیر طیف وسیعی از جنبه های اجتماعی - اقتصادی از جمله مشکلات زیست محیطی ، اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و ارتباط بین این موضوعات و همچنین مد، مذهب ، اقلیم و غیره است . در مورد معماری بومی و معرفی اصول غیبی ، معماری پایدار در آن، روشی موثر در معرفی معماری پایدار است ، بنابراین باعث تمرکز مجدد بر معماری بومی و با استفاده از آن تبدیل مباحث معماری به موضوعات مدرن و بین المللی می شود. البته ، معماری بومی در زمان و مکان خود پایدار بود، بنابراین چشم پوشی از آن بیهوده است . معماری شمال ایران نوعی معماری است که اساس بومی گرایی خود را حفظ کرده است . اصول معماری پایدار در آن در نظر گرفته شده است که در این مقاله بررسی می شود. نتایج این مطالعه توصیفی ، نقش مهم معماری بومی شمال ایران را در ایجاد رویکردی پایدار در معماری به ما نشان می دهد.

Keywords:

اقلیم , معماری پایدار , معماری بومی , ساختمان , شمال ایران , منابع تجدید ناپذیر.