الگوی احیای بافت فرسوده ی محله ی شیخداد یزد با رویکرد توسعه میان افزا

بافت های تاریخی که همواره هسته ی اصلی شکل گیری شهر را تشکیل می دهند، با نقل مکان و مهاجرت روزافزون ساکنین آن به سایر نقاط درحال توسعه ی شهری ، به مرور خالی از سکنه و در برخی موارد به اراضی غیرقابل استفاده تبدیل می شوند. با طراحی بناهایی مناسب در دل این بافت باارزش اما رها شده، می توان از فراموش شدن آن و متروکه شدن اراضی جلوگیری کرد و توسعه ی شهر را این بار از درون شهر ادامه داد. لذا هدف ازاین پژوهش ، تشریح رویکرد توسعه ی میانافزا به عنوان راهکاری نوین جهت احیای بافت فرسودهی شهری و به طور ویژه در محله ی شیخداد یزد می باشد که بااستفاده از تحلیل سوات بدست آمده از مصاحبه با ساکنین و مشاهدات میدانی راهکارها و پیشنهاداتی مانند اصلاح ریزدانگی در پلاکها از بعد کالبدی ، تعبیه فضای پارک سواره از بعد حرکت و دسترسی ، ایجاد فضای تعاملات و دعوت ساکنین به مشارکت در احیای بافت فرسوده از بعد اجتماعی و...ارائه شده و الگویی برای احیای یک نمونه زمین دارای پتانسیل مطرح می شود. روش تحقیق این پژوهش به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد و برای جمع آوری دادهها از مطالعات کتابخانه ای و اسناد و همچنین برداشت میدانی در محله ی شیخداد استفاده شده است .

الگوی احیای بافت فرسوده ی محله ی شیخداد یزد با رویکرد توسعه میان افزا Keywords:

توسعه ی میانافزا , احیای بافت ناکارآمد , شیخداد , بافت فرسوده.