بازشناسی فرهنگ ایرانی در شکل گیری فضاهای معماری (نمونه موردی : مقبره الشعرای تبریز)

هر جامعه ای دارای فرهنگ خاص خود است که شالوده معماری آن جامعه را پایه گذاری می کند و معماری آن جامعه تصویر عینی آن فرهنگ می باشد. پیوند میان هویت و فرهنگ چنان عمیق است که اغلب هویت را پدیدهای فرهنگی می دانند و برای فرهنگ ، شان مستقلی در هویت قائل می شوند. ازاینرو در ترکیب هویت فرهنگی باید به مقوله پیچیده فرهنگ توجه بیشتری کرد. مقبره به عنوان خانه معنوی ، ارتباط خاصی با فرهنگ و زندگی انسان ها داشته که فرصتی برای نمایش بستر تاریخی ، اجتماعی و فرهنگی هر جامعه بوده اند. مقابر یا بناهای آرامگاهی یکی از مهم ترین عناصر معماری ایرانی - اسلامی هستند که در زمینه های مختلف نیاز به بررسی و پژوهش های موشکافانه دارند.مقبره های تاریخی ، نمودی از فرهنگ و مذهب جامعه ای بوده که در آن ها شکل گرفته اند. با گسترش شهرها، اغلب این مقبره ها به دست فراموشی سپرده شده اند. از آنجا که مقبره های تاریخی مانند مقبره الشعرا تبریز بخشی ارزشمند از میراث ملموس و ناملموس هر جامعه می باشد، بنابراین ضروری است که شناخت و ثبت و اقدامات حفاظتی آن مورد توجه قرار گیرد. احترام به مردگان سبقه چندین هزار ساله دارد که هر قوم با توجه به فرهنگ درون آن قوم این احترام را بجا می آوردند. در ایران و بعد از ورود اسلام مشاهیر و بزرگان با ساختن مقبره این این افراد مورد احترام قرار می گرفتند و در محله سرخاب تبریز مقبره الشعراء به مجموعه ای مقابر مشاهیر و بزرگان تبدیل گردید. در این پژوهش با شناخت بازشناسی فرهنگ ایرانی در شکل گیری فضاهای معماری مقبره الشعرا سعی خواهد شد تا ارتباط بین فرهنگ ایرانی و مقابر را مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

فرهنگ ایرانی , هویت , فضاهای معماری , مقبره الشعرای تبریز.