بررسی جایگاه تاریخگرائی در آثار مکتوب دهه ۹۰ معماری معاصر

پردازش تاریخگرائی و دوره بندیهای احتمالی منتج از آن که بارزترین مشخصه تاریخگرائی است ، در واقع یکی از شاخه های علمی پژوهشی در حوزه معماری می باشد. پژوهش با سوالاتی چون ”از دیدگاه تاریخگرایانه در دنیای معاصر، تاریخ چگونه تبلور می یابد و نشانه های آن چیست ؟” و ”پرداختن به تاریخ در دوره بندیهای معماری معاصر ایران چگونه بوده است ؟” آغاز میگردد. فرضیه هائی نیز با ملاک قرار دادن فرایند تاریخی و ویژگیهای آن وجود دارند که عبارتند از: ”تاریخ در دنیای معاصر، خود را به همراه عناصری عینی و ذهنی عرضه کرده است و بالطبع نشانه هائی کالبدی و ادراکی -تفسیری را به همراه دارد.” و ”شیوه هائی از تاریخگرائی به صورت خواسته یا ناخواسته در تالیفات حوزه معماری معاصر ایران وجود دارد.” این نوشتار پژوهشی است کیفی با راهبرد تفسیری که با روش تاریخی - انتقادی می کوشد تا پس زمینه های تاریخ معماری معاصر را در تالیفات این حوزه رونمائی کند. یکی از روشهای تحقیق تفسیری - تاریخی ،تئوری و تاریخ ه>گ¸لی است که در این روش و در یکی از انواع سه گانه تاریخگرائی ، تاریخ بمنزله حرکت روحی انگاشته می شود که سعی دارد روح دوران هر دوره ای را کشف کند. در این مقاله تنها به جامعه آماری (تالیفات) سال ۱۳۹۰ تا به امروز اکتفا شده است . در مجموع ۶ دوره در معماری معاصر ایران برای دهه ۹۰ قابل استخراج است . از این ۶ دوره دو دوره نمی توانند در چارچوب تاریخگرائی ۳ گانه قرار گیرند. دو دوره متعلق به تاریخگرائی نوع اول و دوم است و دودوره که بر اساس ر خدادها و حوادث معاصر(حوزه معماری و غیرمعماری ) انجام شده اند، نشان از ”روح دوران” دارند که شاخصه تاریخگرائی نوع سوم است .

Keywords:

تاریخ گرائی , دوره بندی , روح دوران , معماری معاصر ایران