نقش روانشناسی محیط در طراحی مهد کودک در راستای رشد ذهنی کودکان

کودکان به دلیل روحیه ی حساس و لطیف خود نیاز به مراقبت بیشتری دارند. آن ها نسبت به محیط اطراف خود توجه و واکنش بیشتری نشان می دهند، به همین دلیل طراحی درست و اصولی فضاهای مربوط به آن ها از جمله مهدکودک از اهمیت بالایی برخوردار است . معماران باید برای طراحی چنین فضاهایی علاوه بر مطالعات معماری به مطالعه در زمینه های روانشناختی و رفتاری بپردازند تا بتوانند فضاهایی جذاب، سالم و تاثیرگذار برای کودکان طراحی کنند. محیط های کودکانه باید نشاط، سرزندگی ، پویایی ، خوانایی و جذابیت را به همراه داشته باشد تا بتواند به رشد جسمی و روحی آن ها کمک کند. اهمیت این موضوعات در طراحی فضاهای آموزشی بیشتر است چون هم نصف وقت دانش آموزان در این مکان سپری می شود و هم فضای آموزشی فضایی است که نسل آینده را پرورش می دهد و همه ی ابعاد رشد آنها را شامل می شود. تاکنون در طراحی چنین فضاهایی دقت کافی اعمال نشده و طراحی ها صرفا نقشه های تیپ و مشابهی دارند، حتی فضاهای داخلی بدون طراحی اجرا می شوند وخالی از هرگونه رنگ و نقش مخصوص به کودکان می باشند. به همین دلیل مهم است که بدانیم عوامل محیطی بر کاربران فضا چه تاثیری می گذارد. از این رو بر آن شدیم تا در این پژوهش عوامل تاثیرگذار محیطی بر رشد ذهنی کودکان را در طراحی فضای مهد کودک بررسی کنیم و برای بهبود کارایی هرچه بیشتر فضا این عوامل را در طراحی استفاده کنیم .هدف این مقاله بررسی حوزه روانشناسی محیطی و تاثیر آن بر فضاهای آموزشی مهد کودک است . با بررسی تحقیقات فعلی و بهترین شیوه ها، ما می توانیم بینش هایی در مورد اینکه چگونه طراحی و سازماندهی محیط های آموزشی می تواند فرآیند یادگیری را بهینه کند و نتایج مثبتی را برای کودکان به ارمغان آورد، به دست آوریم .

Keywords:

روانشناسی محیطی , معماری , مهد کودک , فضاهای آموزشی , رشد ذهنی