آینه عنصری است که از پرداخت فلز، شفاف می گردد و وسیله ای جهت بازتاب نور و انعکاس و نمایاندن اشیاء است .
آینه های شیشه ای در هنر
آینه کاری کاربرد دارند.
آینه با مضامین و مفاهیم ارزشمند در
ادب و عرفان و در اشعار شاعرانی چون حافظ ، مولانا، بیدل دهلوی و عراقی با تعابیر نمادین بازتاب داشته است . از میان این بزرگان،
صائب تبریزی چون بیدل دهلوی از جمله شاعرانی است که این واژه را با ترکیب های فراوان و با صورتهای خیال انگیز فراوان به کار برده و معانی متفاوتی را مد نظر داشته است .
صائب تبریزی که بعد از مولانا سرایش بیشترین غزلیات را در تاریخ ادبیات کلاسیک ایران به خود اختصاص داده است . در اشعار ایشان،
آینه با ترکیبات آب و
آینه ،
آینه -ی حسن ، صبر
آینه ، شکست
آینه و ... دیده می شود. پژوهش حاضر که به بررسی مفاهیم نمادین
آینه در اشعار
صائب تبریزی و هنر آیینه کاری می پردازد، در پی برقراری ارتباط میان
آینه و معانی آن در اشعار صائب و وجوه تصویری و معنایی
آینه در هنر
آینه کاری ایرانی است . نتایج مشخص می کند،
آینه با توجه به مفاهیم عمیق حکمی ، عرفانی که دربردارد و ویژگی منعکس کنندگی و شفافیت با دل وجه مشترک دارد چرا که قرار گرفتن لحظه های ناب کشف و شهود شاعرانه در برابر
آینه در ترکیبات مختلفی چون
آینه ی دل ذکر می شود، توانسته عظیم ترین مفاهیم عرفانی را در قالب نماد
آینه و ویژگی های ظاهری آن به منصه ظهور برساند. روش تحقیق ، تطبیقی - تحلیلی و شیوه ی گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است .