طراحی شهری در عرصه حرفه و آموزش

حوزه حرفه ای در کنار حوزه تحصیلات دانشگاهی از اهمیتی به مراتب بیشتر به لحاظ توسعه رشته ای برخوردار می باشد. برای بومی سازی دانش طراحی شهری و زایش علمی ، بازنگری در این دانش بر اساس سنجش وضعیت کنونی آن ضروری است ، چرا که مجموع فعالیت های نظری و عملی ، شرایط مطلوبی ندارد و تا کنون بررسی های لازم در راستای تعیین وضعیت این دانش و جهت دهی به آن صورت نگرفته است . با افتتاح پی در پی دوره های جدید دانشگاهی رشته طراحی شهری در سطح جهانی به سرعت در حال رشد است . این رشد را باید پاسخی دانست که دانشگاه ها به تقاضای فزاینده بخش خصوصی و عمومی برای استخدام متخصصان این رشته داده اند. همزمان با توسعه کمی آموزش طراحی شهری در سالهای اخیر روند بازنگری در محتوای برنامه درسی این رشته نیز شتاب فزایندهای یافته است در بازنگری برنامه آموزشی ، تعیین دانش و مهارت های اساسی که لازم است طراحان شهری برای ایفای مسئولیت حرفه ای خود بیاموزند نقش حیاتی دارد. هدف این نوشتار، ارائه دادن ایده ها و راهکارهایی برای افزایش تطابق پذیری دانشجویان رشته های حرفه مبنا، هنگام مواجه با بازار کار حرفه ای است . رشته طراحی شهری به عنوان مثال در این مقاله مورد مداقه قرار می گیرد. از آنجا که بستر وقوع تحولاتی همچون جهانی شدن و تکنولوژی دیجیتالی ، همانند سایر حوزه های دانشی مرتبط با محیط مصنوع، برای نخستین بار در عرصه عملی فراهم می گردد، از این رو دانش عملی نسبت به دانش نظری از اولویت بیشتری در رشته های حرفه مبنا همچون طراحی شهری و معماری برخوردار است . این موضوع یعنی تداوم یادگیری دانش عملی پس از فارغ التحصیل شدن دانشجویان، واجد اهمیت ویژه ای برای موفقیت کار حرفه ای می باشد و در شرایط کنونی در بسیاری از کشورهای درحال توسعه از جمله ایران، فقدان آن به روشنی مشهود است . نتایج این تحقیق نشان می دهد که از طریق بکارگیری آموزش کار مبنا، می توان توانایی تطابق پذیری افراد را در مواجهه با ماهیت مبهم و نظریه ساز حوزه حرفه ای، تقویت و ارتقاء بخشید.

Keywords:

حرفه , آموزش , طراحی شهری