ساماندهی و توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی ؛ نمونه موردی شهر سنندج (ناحیه منفصل نایسر)

اسکان غیر رسمی که با عناوین دیگری همچون حاشیه نشینی ، زاغه نشینی ، کپر نشینی و .... نیز مترادف است ، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر به ویژه نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ای است که موجب جدا افتادگی ، عدم رسیدگی و نبود امکانات لازم در این محدودهها می شود. این پژوهش مبادرت به بررسی اسکان غیر رسمی و علل شکل گیری آن در شهر سنندج، ناحیه منفصل نایسر نموده و سپس راهبردهایی جهت ساماندهی و توانمند سازی آن ارائه کرده است . فرضیه های پژوهش بر پایه مولفه های اجتماعی ، اقتصادی ، مدیریتی ، خدماتی ، کالبدی در راستای این پدیده و ساماندهی و توانمند سازی آن در ناحیه منفصل نایسر بوده است . در این پژوهش از روش های علمی تحقیقی بهره گیری و جهت جمع آوری اطلاعات و بررسی های اسنادی استفاده گردیده است . نتایج تحقیق حاکی از آن است علت شکل گیری این پدیده در ناحیه منفصل نایسر نتیجه مهاجرت بی رویه از یک سو و مسائل و مشکلات اقتصادی و عدم وجود مدیریت واحد و هماهنگ در زمینه مسائل مهاجرتی و اسکان مناسب اولیه از سوی دیگر بوده است . در این تحقیق به روشنی نشان داد که مدیریت شهری می تواند با عملکرد مطلوب خود، اعتماد مردم را جلب نموده و زمینه های مشارکت فزاینده مردم را فراهم سازد. در پایان متناسب با یافته های پژوهش راهبردهای مناسب جهت ساماندهی و توانمند سازی این ساکنین ارائه گردیده است .

Keywords:

اسکان غیررسمی , مدیریت شهری , سنندج , ناحیه منفصل نایسر.