نقش بازآفرینی شهری و شاخص های آن در توسعه پایدار شهری

از جمله بزرگترین مشکلات مبتلابه امروز شهرهای کشور (بویژه کلانشهرا) شکل گیری بافت های ناکارآمد شهری در داخل و حاشیه این شهرهاست . این بافت ها که عموما در قالب بافت های فرسوده و ناکارآمد میانی ، سکونتگاه های غیر رسمی ، بافت های واجد ارزش تاریخی ، بافت های روستایی متصل شده به شهر،اراضی بزرگ مقیاس شهری با کاربری غیر سازگار شناخته می شوند، نیازمند رویکردهای ویژه ای به منظور مداخله و ساماندهی می باشند. معضلات و مشکلات این بافت ها غالبا چند بعدی و دارای ابعاد کالبدی ، اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیطی و گاها امنیتی است . از این رو نگاه چند وجهی به مسئله در فرایند مطالعه ، برنامه ریزی ، مداخله و اجرا از اهمیت ویژه ای برخوردار است . لذا پدیده بازآفرینی در شرایط مذکور از اهمیت قابل توجهی برخوردار می باشد ، در ادبیات اخیر دنیا واژه ”بازآفرینی شهری ” به عنوان یک واژه ی عام که مفاهیم دیگری نظیر بهسازی ، نوسازی ، بازسازی ، توانمند سازی و روان بخشی را در بر می گیرد، به کار می رود. باز آفرینی شهری فرایندی است که به خلق فضای شهری جدید با حفظ ویژگی های فضایی ( کالبدی و فعالیتی ) منجر می گردد. در این اقدام ، فضای شهری جدیدی حادث میشود که ضمن شباهت های اساسی با فضاهای شهری قدیم ، تفاوت های ماهوی و معنایی را با فضای قدیم به نمایش می گذارند، به عبارت دیگر بازآفرینی شهری نگرش و اقداماتی جامع و یکپارچه برای حل مشکلات شهری منطقه هدف عملیات است که در نهایت به یک پیشرفت پایداری اقتصادی ، کالبدی ، اجتماعی و محیطی خواهد انجامید.قابل ذکر است که ، در این پژوهش سعی بر این شده است با روش توصیفی - تحلیلی از نوع اسنادی به بررسی نقش بازآفرینی شهری و شاخص های آن در توسعه پایدار شهری پرداخته شود.

Keywords:

بازآفرینی , باز آفرینی شهری , توسعه پایدارشهری