بررسی و مطالعه ای بر توسعه پایدار شهر ی به سمت تعادل بین طبیعت و رفاه انسانی

توسعه پایدار مفهومی است که به واسطه پیامدهای منفی زیست محیطی و اجتماعی ناشی از رویکردهای توسعه یک جانبه اقتصادی پس از انقلاب صنعتی و تغییر نگرش بشر به مفهوم رشد و پیشرفت پدید آمدهاست . این مفهوم تلاش دارد که با نگاهی نو به توسعه ، اشتباهات گذشته بشری را تکرار نکند و توسعه ای همه جانبه و متوازن را رقم بزند. توسعه پایدار فرآیندی است که آیندهای مطلوب را برای جوامع بشری متصور می شود که در آن شرایط زندگی و استفاده از منابع ، بدون آسیب رساندن به یکپارچگی ، زیبایی و ثبات نظامهای حیاتی ، نیازهای انسان را برطرف می سازد. توسعه پایدار راهحل هایی را برای الگوهای فانی ساختاری ، اجتماعی و اقتصادی توسعه ارائه می دهد تا بتواند از بروز مسائلی همچون نابودی منابع طبیعی ، تخریب سامانه های زیستی ، آلودگی ، تغییرات آب و هوایی ، افزایش بی رویه جمعیت ، بی عدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسانهای حال و آینده جلوگیری کند. توسعه پایدار مستلزم آن است که الگوهای توسعه ای که نیازهای نسل حاضر را برآورده می کند به نیازهای نسل های آینده آسیب نرساند. توسعه پایدار نه تنها مستلزم پایداری منابع طبیعی و محیط زیست است ، بلکه بر رفاه پایدار انسانی و شادی ساکنین نیز تاکید دارد. توسعه پایدار شهری را می توان به راحتی در مقیاس های محلی به دست آورد. بهره وری توسعه پایدار شهری (USDE) نشان دهنده کارایی مربوط به رفاه انسانی و منابع و ورودی های زیست محیطی در یک سیستم شهری است . این مقاله چارچوب ارزیابی توسعه پایدار شهری را بر اساس واقعیت محدودیت های منابع طبیعی و نیازهای رفاه انسانی ارائه می کند و عملکرد توسعه پایدار شهری را به عنوان یک مطالعه موردی ارزیابی می کند.

Keywords:

توسعه پایدار , کارایی توسعه پایدار شهری (USE) , منابع طبیعی , رفاه انسانی , تحلیل پوششی داده ها