رابطه بین فرم شهر با اصول طراحی و مدیریت سیمای فضای شهری با رویکرد نشاط و شادابی شهری

نشاط و شادابی یکی از مولفه های سازنده کیفیت کلی طراحی شهری یک محیط است .به عبارت دیگر، نشاط و شادابی ، به همراه شانزده کیفیت دیگر، یعنی کیفیت های خوانایی ، شخصیت بصری ، حسن زمان، غنای حسی ، زنگ تعلق ، آموزندگی ، نفوذ پذیری و حرکت ،اختلاط کاربری و فرم همه شمول بودن، کیفیت عرصه همگانی ، آسایش اقلیمی ، ایمنی و امنیت ، انعطاف پذیری ، همسازی با طبیعت ، انرژی - کارایی وپاکیزگی محیطی ، پدیده ای به نام کیفیت طراحی شهری را می آفریند. از این رو نشاط و شادابی را می توان در دو سطح خرد و کلان تعریف نمود.پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش نشاط و شادابی در ایجاد تصویر ذهنی شهروندان و رابطه آن با میزان بهره گیری از فضای شهری انجام گرفته است ؛ نشاط و شادابی تنها می تواند محصول زنجیره ای از اقدامات منطقی هماهنگ و برنامه محور باشد نکته اصلی و مهم در رابطه با تعاملات اجتماعی ماندن در فضا است برای ایجاد تعمل ابتدا باید فضای شهری پذیرای حضور مردم در خود باشد زیرا حضوروتوقف مردم در فضا به خودی خود تعامل را در بین آنها برقرار میکند تعاملات اجتماعی در یک فضای شهری بازتاب نوع فعالیتها و اتفاقاتی است که در فضا رخ میدهد. بنابراین برای ایجاد تعاملات مناسب ابتدا باید به شناسایی فعالیتها بپردازیم هرچه فضای شهری مطلوب تر باشد فعالیت ها، ارتباطات و تعاملات بیشتری در آن صورت می گیرد و به مراتب مدت زمان حضور افراد در فضا نیز افزایش پیدا می کند. با توجه به یافته های پژوهش ، می توان نتیجه گرفت که امنیت یک شاخص مستقل تاثیرگذار بر نشاط و شادابی فضاهای شهری نیست بلکه شاخص های دیگری (نورپردازی ،نفوذپذیری بصری و )... در تامین امنیت یک فضای شهری اثر گذار بوده و امنیت به عنوان یکی از شاخص نشاط و شادابی ، در تامین نشاط و شادابی و حضورپذیری فضای شهری نقش عمده ای را ایفاء می کند.

Keywords:

اصول طراحی , فضای شهری , فرم شهر , نشاط و شادابی .