بررسی رابطه عدم تحمل بلاتکلیفی با خودجرحی غیرخودکشی گرا در دختران نوجوان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه عدم تحمل بلاتکلیفی و خودجرحی غیر خودکشی گرا دختران نوجوان انجام شد. روش ها: جامعه آماری این پژوهش را  کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر شوش تشکیل دادند. حجم جامعه آماری ۲۲۷۰ نفر برآورد شد.  با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، تعداد ۳۸۰ دانش آموز دختر برای انجام این پژوهش انتخاب شد. این دانش آموزان در طیف سنی ۱۵ تا ۱۸سال قرار داشتند و در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ در دوره دوم متوسطه در شهر شوش مشغول به تحصیل بودند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودجرحی عمدی (DSHI) گراتز(۲۰۰۱) و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (IUS) فریستون و همکاران (۱۹۹۴) استفاده شد. داده های آماری از طریق روش همبستگی و رگرسیون همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که بین خودجرحی دختران نوجوان با عدم تحمل بلاتکلیفی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. به عبارت دیگر هرقدر میزان عدم تحمل بلاتکلیفی در دختران نوجوان بالاتر باشد به همان نسبت اقدام به خودجرحی بیشتر می شود. عدم تحمل بلاتکلیفی ، ۳/۱۰ درصد از واریانس متغیر میزان خودجرحی را پیش بینی می کند. نتیجه گیری: بنابراین از نتایج این پژوهش می توان درآموزش، پیشگیری و مداخله در اختیار متخصصان حوزه سلامت روان و آموزش پرورش استفاده کرد تا به واسطه آن ریسک خودجرحی و خودکشی در بین نوجوانان کاهش یابد.

Keywords:

خودجرحی غیر خودکشی گرا , عدم تحمل بلاتکلیفی , نوجوانان