عدم تجانس سکونتگاه های غیررسمی با سازمان فضایی شهری (نمونه مطالعاتی اسلامشهر)

یکی از مهمترین مسائل اجتماعی جامعه شهری ، پیدایش و رشد گسترده پدیده اسکان غیر رسمی است که معلول عوامل گوناگونی است به طوری که در وهله اول، برآیند مهاجرت های مداوم داخلی ، یعنی از روستاها و محیط های کوچک به شهرها می باشد. شکل گیری و رشد خودانگیخته و غیر رسمی این شهرها باعث توزیع نامناسب وکمبود خدمات شهری به نسبت جمعیت در سطح نواحی شهر و به تبع آن دوری از عدالت اجتماعی و شکل گیری ساختارهای نابرابر اجتماعی و نارضایتی اجتماعی گردیده است . هدف این پژوهش شناخت عوامل موثر در بروز این نوع اسکان شهری و بهبود وکاهش اثرات منفی آنها از طریق تقویت سرمایه های اجتماعی است . این مقاله سوالاتی همچون اسکان غیر رسمی چه پیامدهای اجتماعی را به دنبال دارد؟ آیا ساختارهای اجتماعی نابرابر موجود در این سکونتگاه ها و کلانشهرهای مجاور، ناشی از مساله اسکان غیر رسمی است ؟ آیا اسکان غیر رسمی باعث شیوه زندگی شهری با سازمان فضایی شهر و سازمان اجتماعی - فرهنگی روستایی شده است ؟ آیا اسکان غیر رسمی موجب افزایش سرمایه های اجتماعی میشود؟ را بررسی وتحلیل می نماید.جامعه آماری شهر اسلامشهر میباشد و روش تحقیق جمع آوری اطلاعات به دو صورت مطالعات کتابخانه ای و پیمایشی و از طریق مولفه هایی همچون شاخص ویلیامسون و ضریب پراکندگی بررسی و تحلیل شده است .یافته های پژوهش ، بیانگر رشد خودانگیخته سکونتگاه های غیر رسمی در پیرامون کلانشهرها،ایجاد شکلی جدید از سکونتگاه های شهری (جایی بین شهر و روستا) و تاثیرات متقابل آنها وافزایش سرمایه های اجتماعی در این نوع سکونتگاه های شهری است .