نقش تفکر انتقادی و یادگیری خودراهبر در مهارت های حل مساله دانش آموزان پسر متوسطه دوم شهر یزد

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تفکر انتقادی و یادگیری خودراهبر در مهارت های حل مساله است. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه ناحیه یک یزد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود که از میان آنها ۲۶۰ نفر در رشته های تحصیلی مختلف به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه یادگیری خودراهبر (SDL)، پرسشنامه تفکر انتقادی کالیفرنیا (CCTDI) و پرسشنامه حل مساله کسیدی و لانگ استفاده گردید. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به شیوه ی گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دادند که بین مولفه های تفکر انتقادی و مهارت های حل مساله رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد و هم چنین بین مولفه های یادگیری خودراهبر و مهارت های حل مساله نیز رابطه مثبت معنی داری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز مشخص کردند که از بین متغیرهای پیش بین، متغیرهای ارزشیابی ، استنباط از ابعاد یادگیری خودراهبر و خودمدیریتی از ابعاد خودمدیریتی، مهارت های حل مساله دانش آموزان را پیش بینی می کنند.

Keywords:

تفکر انتقادی , یادگیری خودراهبر , مهارت های حل مساله , دانش آموزان