اثربخشی خودتنظیمی تحصیلی بر خودمهارگری و اهمالکاری تحصیلی دانش آموزان با مشکلات رفتاری

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش خودتنظیمی تحصیلی بر خودمهارگری و اهمالکاری تحصیلی دانش آموزان با مشکلات رفتاری انجام گرفت. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی و از نوع پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع ابتدائی شهر کرمان در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود. نمونه پژوهشی شامل ۳۰ نفر با توجه به معیارهای ورود و خروج از جامعه آماری مذکور بودند که به روش نمونه گیری هدفمند از طریق غربالگری شناسایی و وارد مطالعه شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای (هر هفته یک جلسه) آموزش خودتنظیمی تحصیلی زیمرمن و ریزمبرگ (۱۹۹۷) را دریافت کردند و در این فاصله گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل سیاه هی مشکلات رفتاری کودک (CBCL) آخنباخ (۱۹۹۱)، مقیاس خود مهارگری (SCS) تاجنی و همکاران (۲۰۰۴) و مقیاس اهمالکاری تحصیلی (PASS) سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیهوتحلیل شدند. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون، بین دو گروه آزمایش و کنترل از نظر خودمهارگری و اهمالکاری تحصیلی تفاوت معناداری وجود دارد .(p<۰/۰۵) با توجه به یافته ها میتوان گفت که زمانی که فراگیران به مهارتهای خودتنظیمی تحصیلی مجهز میشوند، میتوانند بر اهمالکاری تحصیلی فائق آیند و میزان خودمهارگری خود را ارتقاء دهند بنابراین آموزش مهارتهای خودتنظیمی تحصیلی روشی کارآمد برای افزایش خودمهارگری و کاهش اهمالکاری تحصیلی دانش آموزان ابتدائی با مشکلات رفتاری است.

Keywords:

خودتنظیمی تحصیلی , خودمهارگری , اهمالکاری تحصیلی , مشکلات رفتاری.