اثربخشی خودتنظیمی تحصیلی بر حلمسئله و مدیریت هیجان دانش آموزان دختر مقطع ابتدائی

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش خودتنظیمی تحصیلی بر حل مسئله و مدیریت هیجان دانش آموزان دختر مقطع ابتدائی انجام گرفت. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه پنجم ابتدائی شهر تهران در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. از جامعه فوق ۳۰ نفر با توجه به معیارهای ورود و خروج از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای (هر هفته یک جلسه) آموزش خودتنظیمی تحصیلی زیمرمن و ریزمبرگ (۱۹۹۷) را دریافت کردند. در این فاصله گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه ادراک حل مسئله (PSI) هپنر و کراسکوف (۱۹۸۷) و مقیاس مهارت مدیریت هیجان (EMSS) زیمن و همکاران (۲۰۰۱) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش خودتنظیمی تحصیلی بر حل مسئله و مدیریت هیجان و مولفه های آنان در دانش آموزان دختر پایه پنجم مقطع ابتدائی شهر تهران تاثیر معناداری دارد (p<۰/۰۵)؛ بنابراین آموزش مهارتهای خودتنظیمی تحصیلی روشی کارآمد برای افزایش حل مسئله و مدیریت هیجان دانش آموزان دختر مقطع ابتدائی پایه پنجم است.

Keywords:

خودتنظیمی تحصیلی , حل مسئله , مدیریت هیجان.