بررسی میزان اثر گذاری نقش معلم بر کنترل پرخاشگری و بد خلقی دانش آموزان

رفتار پرخاشگرانه یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری انسان است. بر اساس مطالعات انجام شده درصد زیادی از مشکلات رفتاری کودکان با عناوین مختلف مربوط به پرخاشگری است. وجود نظریات مختلف در این مورد حکایت از پیچیدگی موضوع دارد، پرخاشگری از نظر علمی نوعی گرایش در انسان است که به صورت ضربه زدن، کشتن و تخریب خود را نشان می دهد. آنچه که شخص در پاسخ به یک رفتار بیان می کند و نشان می دهد به گونه ای است که باید گفت مناسب عمل یا رفتار طرف مقابل نیست.ظهور این امر نشان از عصیان و انقلاب در فرد دارد و حاکی از وجود احساساتی است که فرد از گفتن آن می ترسد و دردی در او وجود دارد که نمی تواند آن را برطرف و جبران کند و ناگزیر از دیگران انتقام می گیرد، هر چند این رنج برمی گردد. فروید معتقد است که پرخاشگری غریزی و طبیعی است و افراد با این قدرت متولد می شوند.پرخاشگری رفتاری است که هدف آن آسیب رساندن به خود یا دیگری خواهد بود.در این تعریف، قصد شخص مهم است، یعنی رفتار پرخاشگرانه با هدف آسیب رساندن به دیگران یا خود انجام می شود. اعمال پرخاشگرانه شامل رفتارهای پرخاشگرانه فیزیکی و کلامی مانند تهدید، مشاجره کلامی و در برخی موارد منجر به دعوا و کتک زدن می شود.کارشناسان حوزه علوم اجتماعی در مورد پرخاشگری به دو دسته تقسیم می شوند. گروهی معتقدند که پرخاشگری ذاتی و فطری است و گروهی دیگر آن را نتیجه ای اکتسابی در اثر عوامل اجتماعی می دانند. پرخاشگری چه فطری و چه اکتسابی باشد، نباید منکر این شد که خانواده، مدرسه و جامعه نقش مهمی در تشویق رفتار پرخاشگرانه در افراد دارند.