سنجش تاثیر مولفه های اجتماع پذیری در ارتقاء تعاملات اجتماعی و رضایتمندی سکونتگاه های شهری: مطالعه موردی مجموعه مسکونی زیتون ساری

اولین هدف معماری ایجاد یک فضای مناسب برای فعالیت های انسانی جمعی است. این فضاها تحت عنوان فضاهای اجتماع پذیر مطرح می شوند. داشتن دانش کافی درباره انسان و ارتباطات او با دیگران می تواند در ایجاد این فضاها برای انواع خاص فعالیت موثر باشد. از سوی دیگر، به عنوان موجودات اجتماعی، انسان ها سطوح مختلف کمی و کیفی از تعاملات اجتماعی دارند. مجتمع های مسکونی به عنوان ظرف حیات جمعی، به زندگی اجتماعی شکل، ویژگی و کیفیت می دهد. شناخت ناکافی از مسائل فردی و اجتماعی ساکنین و راهکارهای نامناسب در راستای تامین مسکن، موجب بروز مشکلات اجتماعی شده است. به طوریکه در اغلب مجموعه های مسکونی شاهد افزایش فردگرایی و کاهش روابط و تعاملات اجتماعی ساکنان آن می باشیم. پژوهش حاضر با هدف پاسخ به این سوال که تاثیر مولفه های اجتماع پذیری بر تعاملات اجتماعی و رضایتمندی ساکنان از محل سکونت تا چه اندازه می باشد، صورت گرفته است. روش تحقیق موضوع به شیوه کمی و میدانی و برای بررسی نمونه موردی، پرسشنامه سنجش شاخصه ها تنظیم گردید و در بین ساکنین مجتمع مسکونی زیتون واقع در ساری که دارای ۴۱۲ واحد ساختمانی در مجموعه آن می باشد بین ۱۰۵ نفر توزیع شد و اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS تحلیل گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهند که طراحی با تمرکز بر ویژگی های ساختاری فضا، ارتقاء ارتباطات اجتماعی و ایجاد فضاهای امن و مناسب می تواند بهبود محسوسی در تعاملات اجتماعی ایجاد کرده و رضایت ساکنان را ارتقا دهد. از این رو، مقاله حاضر به عنوان یک منبع اطلاعاتی مفصل و کاربردی در زمینه بهینه سازی فضاهای اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی ساکنان مجتمع های مسکونی، اقدام به ارائه راهکارها و پیشنهادات می نماید.

Keywords:

اجتماع پذیری , تعاملات اجتماعی , رضایتمندی سکونتی , پایداری شهری , مجتمع مسکونی