بررسی اثربخشی دارودرمانی بر کاهش علائم کمبود توجه در کودکان مبتلا به ADHD

یکی از شایع ترین اختلالات عصبی – رفتاری دوران کودکی اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی است که اهمیت به سزایی دارد و اثربخشی برای کنترل این موضوع از جمله دارودرمانی در جهت بهبودی این افراد حائز اهمیت است. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه اثربخشی دارودرمانی بر کاهش علائم کمبود توجه در کودکان مبتلا به ADHD بود. روش پژوهش کاربردی و نیمه آزمایشی به صورت طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کودکان پسر ۱۲-۷ ساله مبتلا به اختلال بیش فعالی- نقص توجه شهر قم یودند که در نیمسال اول سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به مراکز اختلالات یادگیری و مراکز روان پزشکی مراجعه نمودند. نمونه شامل ۶۰ کودک بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و در ۴ گروه حرکت درمانی، دارودرمانی، روش ترکیبی دارو و حرکت درمانی وکنترل به شکل تصادفی جایگزین شدند. برای گروه دارو درمانی Reboxetine قرص Edronax چهار میلی گرمی (Pharmacia & Upjohn) استفاده گردید و گروه حرکت درمانی برنامه تمرینی شامل ۱۲ هفته را اجرا کردند. یافته ها نشان داد با حذف تاثیر پیش آزمون تفاوت معنادار در پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در علائم کمبود توجه در کودکان مبتلا به ADHD وجود داشت و دارودرمانی بر کاهش علائم کمبود توجه در کودکان مبتلا به ADHD با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد و با ۹۵ درصد اطمینان کمبود توجه در کودکان مبتلا به ADHD گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود داشته است.

Keywords:

حرکت درمانی , دارودرمانی , درمان ترکیبی , نقص توجه , اختلالADHD