اثربخشی حرکت درمانی و دارودرمانی در نشانگان نارسایی توجه

اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی یکی از اختلالهایی است که میان کودکان مدرسهای از شیوع بالایی برخوردار است؛ بنابراین، هدف از انجام این پژوهش، مقایسه اثربخشی حرکت درمانی و دارودرمانی در نشانگان کمبود توجه در کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کودکان پسر ۱۲-۷ ساله مبتلا به اختلال بیش فعالی - نقص توجه شهر قم بودند که در نیمسال اول سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به مراکز مشاوره و مراکز روان پزشکی مراجعه کرده بودند. نمونه شامل ۴۵ کودک بود که به شیوه در دسترس انتخاب شدند و در ۳ گروه حرکت درمانی، دارودرمانی و گواه به شکل تصادفی قرار گرفتند. ابزار پژوهش سیاهه نشانگان کودک (Gadow & Sprafkin, ۱۹۹۴) بود. برای گروه دارودرمانی قرص Reboxetine چهار میلی گرمی تجویز شد و گروه حرکت درمانی برنامه تمرینی شامل ۱۲ هفته و هر هفته ۳ جلسه ۴۵ دقیقه ای را اجرا کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان دادند دارودرمانی و حرکت درمانی نشانگان کمبود توجه را در کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی کاهش دادند. بنابر نتایج بهدست آمده حرکت درمانی می تواند روش مناسبی برای کاهش نشانگان کمبود توجه باشد.

Keywords:

حرکت درمانی , دارودرمانی , اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی