روابط ساختاری بین اسنادهای علی، هیجان های پیشرفت و خودنظم جویی تحصیلی در دانشجویان

پژوهش حاضر با هدف آزمون نقش میانجیگر هیجان­های پیشرفت در رابطه اسنادهای علی و خودنظم­جویی تحصیلی انجام شد ۲۷۰ دانشجو (۹۳ پسر و ۱۷۷ دختر) به مقیاس هیجان­های پیشرفت (پکران، گوئتز و پری، ۲۰۰۵)، پرسشنامه سبک اسنادی (پیترسون، سیمل، بی­یر، آبرامسون، متالسکی و سلیگمن، ۱۹۸۲) و مقیاس خودنظم­جویی تحصیلی (ریان و کانل، ۱۹۸۹) پاسخ دادند. در مطالعه حاضر، به منظور آزمون روابط ساختاری بین اسنادهای علی، هیجان­های پیشرفت و خودنظم­جویی تحصیلی از روش آماری مدل­یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه بین اسنادهای علی مثبت با هیجان­های پیشرفت مثبت، مثبت و معنادار و با هیجان­های پیشرفت منفی، منفی و معنادار؛ رابطه بین اسنادهای علی منفی با هیجان­های پیشرفت مثبت، منفی و معنادار و با هیجان­های پیشرفت منفی، مثبت و معنادار؛ در نهایت، رابطه هیجان­های پیشرفت مثبت با خودنظم­جویی تحصیلی مثبت و معنادار و رابطه هیجان­های پیشرفت منفی با خودنظم­جویی تحصیلی منفی و معنادار بود. همچنین، نتایج نشان داد که الگوی مفروض واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی در رابطه اسنادهای علی و خودنظم­جویی تحصیلی با داده­ها برازش مطلوبی داشت. علاوه بر این، نتایج نشان داد که در هر دو مدل واسطه­مندی هیجان های پیشرفت مثبت و منفی، تمامی وزن­های رگرسیونی از لحاظ آماری معنادار بودند و در مدل­های واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی به ترتیب  ۲۵ و ۲۱ درصد از پراکندگی خودنظم­جویی تحصیلی تبیین شد. نتایج مطالعه حاضر با تاکید بر واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی به طور تجربی از آموزه­های نظریه اسناد به عنوان یک نظریه شناختی انگیزش پیشرفت تحصیلی حمایت کرد.

Keywords:

causal attributions , academic self-regulation , attribution theory , control-value theory of achievement emotions , واژه های کلیدی اسنادهای علی , خودنظم جویی تحصیلی , نظریه اسناد , نظریه کنترل ارزش هیجان های پیشرفت