خودانتقادی در اشعار پایداری قیصر امین پور

با شروع جنگ تحمیلی جریانی جدید در ادبیات ایران به نام ادبیات دفاع مقدس به وجود آمد و بسیاری از شاعران دست به سرایش اشعاری با موضوع دفاع مقدس زدند. از جمله مضامینی که در شعر شاعران دفاع مقدس در سالهای جنگ و پس از آن به چشم می خورد، مضمون خودانتقادی است . از خودانتقادی با عناوین دیگری نظیر خوداتهامی ، خودملامتی ، خودمحاکمه ای ، نقد خویشتن و غیره یاد می شود. شاعر دفاع مقدس با دیدن عظمت و بزرگی ایثار رزمندگان به حقیربودن جایگاه خود در برابر آنها پی می برد و از خود انتقاد می کند. خودانتقادی در شعر دفاع مقدس به شکل های مختلفی نظیر غبطه خوردن به مقام شهدا، خودانتقادی به سبب فراموشی آرمانهای شهدا، سرزنش خویش به عنوان تماشاگر و همچنین خودانتقادی همراه با آرمانگرایی ظاهر می گردد. از جمله شاعرانی که در اشعار او نمودهای مختلفی از خودانتقادی را می توان مشاهده کرد، قیصر امین پور است . خودانتقادی در اشعار قیصر به شکل های مختلفی نظیر انتقاد از خویشتن پس از دیدن تفاوت میان خود و رزمندگان، خودانتقادی همراه با غبطه خوردن به شهید و شهادت، انتقاد اجتماعی همراه با اعتراض و هشدار، سرزنش خود به عنوان تماشاگر، خودانتقادی و آرمانگرایی توامان و خودانتقادی به سبب فراموشی آرمانهای شهدا، بروز می کند. در این پژوهش تلاش شده است تا با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای ضمن توضیح مضمون خودانتقادی در شعر پایداری و دفاع مقدس، نمودهای آن در شعر قیصر امین پور تحلیل و بررسی شود.

Keywords:

ادبیات پایداری , خودانتقادی , شعر دفاع مقدس , قیصر امین پور .