واکاوی ایرانشناسی و هویت ملی ایرانی در شعر علیرضا شجاعپور

زبان فارسی طی ۲۶ قرن و در سه نسل باستان، میانه و نو، زبان مشترک، ملی و فرهنگی همه ایرانیان؛ و در نتیجه ، ستون مهم هویت ایرانی بودهاست . شعر فارسی که والاترین جلوه زبان فارسی نو به شمار می آید نیز طی ۱۱ قرن عمر خویش ، ضمن ترویج و ارتقای این زبان، عامل انتقال دیگر عناصر سازنده تمدن و هویت ایرانی همچون اندیشه ، فرهنگ ، حکمت ، عرفان، دین ، دانش و تاریخ به دوران امروز نیز شدهاست . شعر معاصر ایران اما در پی گذر از دوره پرشور ملی گرایی مشروطیت ، بیشتر به مضامین پرشمار اجتماعی روزگار نوین و زندگی روزمره پرداخته و کمتر شاعری از دغدغه های ملی و از مضامین بزرگی می سراید که اشعار شاعران بزرگی چون فردوسی ، نظامی ، سعدی ، مولوی و حافظ را در دفتر تاریخ تمدن ایران ثبت کردهاست . علیرضا شجاعپور از انگشت شمار شاعران امروزی ایران بود که دغدغه ملی داشت و پس از گذار از دوران جوانی ، هرچه سرود؛ از ایران بود و از مفاهیم ژرف اندیشه ، فرهنگ و تمدن ایرانی . پژوهش حاضر در پی آن است که پس از معرفی شخصیت ادبی او، با تعریف سه مفهوم ایران، ایرانشناسی و هویت ملی ایرانی ، و ترسیم پیوند میان آنان، به واکاوی عنصر اصلی سازنده هویت ملی ایرانی در اشعارش بپردازد و ایرانشناسی حسی و شاعرانه او و حضور جامع عناصر سازنده هویت ملی ایرانی را در شعرش بازنمایی کند.

Keywords:

ایران , ایرانشناسی , زبان فارسی , شعر فارسی , علیرضا شجاعپور , هویت ملی ایرانی .