مقبولیت بخشی به مدیران و کارگزاران حکومتی بر پایه توصیه های امیرمومنان امام علی(علیه السلام)

زمینه و هدف: پذیرش مدیریت سازمان از سوی کارکنان، می تواند نقش سازنده ای در افزایش ضریب اعتماد عمومی و میزان ارتباطات آنان با مدیریت داشته باشد. از این روی، توجه به مفهوم پذیرش یا همان مقبولیت در مطالعات سازمانی، از اهمیت شایانی برخوردار است. در پژوهش حاضر، با تاکید بر نقش این موضوع در مدیریت سازمان، تلاش شد تا با شناسایی عوامل موثر بر مقبولیت بر پایه توصیه های امیر مومنان امام علی (علیه السلام)، علل ایجاد و حفظ آن برای مدیران و کارگزاران حکومتی معرفی شود.روش: این پژوهش با رویکرد دینی در موضوعات مدیریتی و با بهره گیری از روش تحلیل مضمون، به عنوان یکی از روش های پرکاربرد تحقیقات کیفی، با بررسی و مطالعه نامه های امام علی (علیه السلام) به کارگزاران حکومتی در کتاب شریف نهج البلاغه؛ در مرحله نخست، ۱۴۸ کد اولیه را استخراج و سپس مضمون آشکار و پنهان هر کد را مشخص کرده است. درنهایت، پس از حذف مضامین مشابه و تکراری، ۶۱ مضمون در طبقه های جداگانه دسته بندی شد.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که مقبولیت­بخشی به کارگزار نیازمند اهتمام به دو مولفه شئون فردی مشتمل بر صفات روحی و رفتارهای اخلاقی و شئون اداری به معنای رفتارهای اداری کارگزار است.نتیجه ­گیری: کارگزار حکومتی، برای دستیابی به مقبولیت، باید از کنشگری فردی و اداری توانمندی برخوردار باشد. بدین معنا که از بعد حقیقی و فردی، برخی صفات روحی و اخلاق عملی در رفتار او، همچون خوش رویی، تواضع، عدالت در رفتار و نیز، دوری از تنگ نظری، غرور و فریب کاری، در کنار دیگر شاخصه ها ضروری است؛ و از بعد حقوقی به عنوان یک کنشگر اداری توانمند، بهره مندی و نهادینه سازی برخی رفتارهای اداری، مانند ثبات در تصمیم گیری، شایسته­گزینی، در دسترس کارکنان بودن، آزادی بیان و نقد در محیط کار و نیز، دوری از تملق گویی، تعصب و دسته بندی برای پیش­بردن هدف ها، در کنار دیگر رفتارهای سازنده اداری ضروری است.

Keywords:

مدیریت , مقبولیت , پذیرش , کارگزار حکومتی , نامه های امیرمومنان امام علی (علیه السلام)