تقابل زبان نوشتاری و زبان گفتاری در دو اثر محمدرضا شفیعی کدکنی (ادوار شعر فارسی و موسیقی شعر)

محمدرضا شفیعی کدکنی استاد ممتاز دانشگاه تهران و یکی از پرکارترین مولفان حوزه های مختلف علوم ادبی است. هر که آثار او رامطالعه کرده باشد به نیکی می داند در نوشته های این مولف، بیشترین اطلاعات به ساده ترین شکل ممکن بیان شده است. زبان وی زبانمعیار ادبی زمان حال است. در عین حال تلفیقی از زبان نوشتاری و زبان گفتاری است. این مقاله بر آن است تا عناصر و ویژگی هایی کهگاه نوشته وی را ادبی و گاه گفتاری می سازد. واکاوی کند و در حد وسع تجزیه و تحلیلی سبکی از این خصیصه در دو کتاب وی یعنیادوار شعر فارسی و موسیقی شعر ارائه دهد. روش چنین تحقیقی مبتنی بر شیوه تلفیقی یا بهره گیری از هر دو شیوه کمی و کیفی است.هم چنین این دست پژوهش ها مشخص می سازد در برخی سال ها شیوه نوشتاری بر اسلوب گفتاری برتری داشته و در بعضی سال هابرعکس روش گفتاری یا استفاده از عناصر زبان گفتار بر گونه ادبی پیشی گرفته است. به هررو شیوه نکارش وی چه به صورت ادبی و چه بهگونه گفتاری زبان معیار کنونی کتب علوم ادبی است. استفاده از جملات مقلوب به جای جملات مستقیم نمود بارزی از بهره گیری ازعناصر زبان گفتاری است. هم چنین انواع حذف، متن را به زبان گفتار نزدیک می سازد.

Keywords:

زبان , زبان نوشتاری , زبان گفتاری , تقابل زبانی , محمدرضا شفیعی کدکنی