پژوهشی در مفهوم «تجرید» از منظر مولانا و کارلوس کاستاندا

از اصولی ترین و بنیانی ترین عوامل تشکیل دهنده تصوف، تجرید است. تجرید به معنای ترک کلیه تعلقات مادی و معنوی برایرسیدن به حق و حقیقت، از مباحث اصلی و مورد توجه عرفا به شمار می رود که در متون عرفانی از آن بسیار سخن به میان آمده-است. این جستار که به روش تحلیلی- تطبیقی نگاشته شده است. به بررسی دیدگاه های مولانا جلال الدین محمد بلخی و کارلوسکاستاندا درخصوص تجرید با یکدیگر می پردازد. هدف پژوهش، یافتن همسانی ها وناهمسانی ها در نظام فکری و اندیشگانی این دواندیشمند بزرگ است. نتایج پژوهش نشان می دهد که این دو اندیشمند در مسائل بسیاری همچون: ارزش و اهمیت تجرید اعتقادهمزمان به تجرید مادی و معنوی، تجرید به معنای آزادی و رهایی, لزوم داشتن پیر و مرشد در مسیر تجرید، تجرید از عادت ها،تجرید از عقل، دانش و دانستگی. تجرید از خود پا نفس و... با هم اشتراک اندیشگانی و در مساله تجرید و ریاضت با یکدیگراختلاف و ناهمسانی دارند. به طورکلی نقاط اشتراک این دو بیش از نقاط افتراق است و این امر یکسان بودن آبشخور معرفتی ومشارب تجربی این دو عارف که همان عرفان حقیقی یا حقیقت عرفان است را نشان می دهد.

Keywords:

مولانا , مثنوی , کارلوس کاستاندا , تجرید , عرفان