ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی در دانشجویان پرستار کارآموز در عرصه استان خوزستان-۱۳۹۹

مقدمه: آموزش بالینی نقش مهمی در دستیابی دانشجویان پرستاری به صلاحیت بالینی ایفا می کند. هوش اخلاقی از پارامترهای  مهم محیط بالینی در دستیابی به اهداف کارآموزی و کسب صلاحیت بالینی است. هوش اخلاقی ابعادی مانند مسئولیت پذیری، تعهد، قبول اشتباهات، اعتماد و همدلی را که  درکسب صلاحیت بالینی برای دانشجویان پرستاری حائز اهمیت است می سنجد. هدف از مطالعه تعیین وضعیت هوش اخلاقی و رابطه ی بین هوش اخلاقی و صلاحیت بالینی دانشجویان می باشد.روش کار: این مطالعه کاربردی از نوع توصیفی – همبستگی است که با مشارکت دانشجویان پرستاری در استان خوزستان در سال ۱۳۹۹ انجام شد. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان برآورد شد. پس از حذف تعداد ۲۹۹ نفر محاسبه شد. روش نمونه گیری، تصادفی-طبقه ای و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقی و پرسشنامه صلاحیت بالینی پرستاری در دوره بالین می باشد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج  نشان داد دانشجویان در ابعاد درستکاری، مسئولیت پذیری، بخشش و دلسوزی وضعیت متوسط دارند. همچنین بین هوش اخلاقی و  صلاحیت بالینی رابطه ی مثبت و معنی دار وجود دارد (۰۰۱ /۰>P، ۶۰۲/۰ r=). تمام ابعاد هوش اخلاقی، رابطه مثبت و معنی دار با صلاحیت بالینی داشت (۰۰۱/۰>P).نتیجه گیری: نظر به اکتسابی بودن هوش اخلاقی و ارتباط مستقیم آن با صلاحیت بالینی توصیه می شود از آموزش هایی تخصصی جهت رشد هوش اخلاقی دانشجو به منظور افزایش صلاحیت بالینی آنان و ارتقاء سطح علمی دانشگاه بهره برد.

ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی در دانشجویان پرستار کارآموز در عرصه استان خوزستان-۱۳۹۹ Keywords:

"هوش اخلاقی" , "صلاحیت بالینی" , "دانشجو" , " پرستاری"