تبیین حکمی از نصوص دینی در خداشناسی حکیم طهران

آمیختگی دقت های عقلی و برهانی حکمای اسلامی با تدبرها و تعمق های فراوان در متون آیات و روایات، بر هر پژوهنده آثار آن اندیشوران، امری آشکار و انکار ناشدنی است. لیکن چه بسا چشم پوشی از این امر و توجه محض به دیدگاه های عقلی حکماء در بیشتر محافل و آثار علمی سبب غفلت و گاه انکار این التفات به معارف ربانی و متون وحیانی شده باشد. مدرس طهرانی از صاحب نظران و حکیمانی است که در مباحث حکمی خود، فراوان در فحوای متون دینی غور کرده است. وی با تتبعی ژرف و تاملی عمیق در مدلول آیات الهی و اخبار اهل بیت:، مبانی و آرای فلسفی خود را در راستای آنها سامان داده و گاه در شرح و تبیین آنها به بدایعی تحسین آفرین دست یافته که در اندیشه های پیش از او یافت نمی شود. این بلندنظری در سرتاسر آثار او و در همه مباحث و مسائل هستی شناختی، انسان شناختی، الهیاتی و مانند آن قابل مشاهده و دقت است. آنچه در این نوشتار بیان خواهد شد، بررسی رابطه متن دینی و دیدگاه خداشناسی حکیم طهرانی در اصلی ترین محورهای مباحث این باب، بر اساس شرح و تطبیق نصوص دینی است.

Keywords:

خداشناسی , ذات و صفات , فعل الهی , متن دینی , تفسیر حکمی , مدرس طهرانی