بررسی رابطه بین کمالگرایی و انگیزش پیشرفت با میانجیگری خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه بین کمالگرایی و انگیزهی پیشرفت با میانجیگری خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان دختر مقاطع متوسطه اول شهرستان تایباد سال تحصیلی ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ بود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات، تحقیقی توصیفی و از نوع همبستگی بوده است . ماهیت پژوهش حاضر کمی می باشد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر کلیه ی دانش آموزان دختر مقاطع متوسطه اول شهرستان تایباد سال تحصیلی ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ تشکیل دادند که در مجموع ۳۳۰۶ دانش آموز بودند و از این تعداد ۳۸۴ نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به پرسشنامه های کمالگرایی هیل و همکاران(۲۰۰۴)، انگیزه پیشرفت هرمنس (A.M.T) (۱۹۹۷) و خودپنداره تحصیلی یسن چن (۲۰۰۴) پاسخ دادند. دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل و مدلیابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS ۲۰۲۱ و۲۰۲۱ PLS مورد اندازهگیری قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که بین کمالگرایی و انگیزهی پیشرفت دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین رابطه معناداری بین کمالگرایی و خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان دیدهمی شود. از دیگر سوء رابطه بین خودپنداره تحصیلی و انگیزه ی پیشرفت در دانش آموزان نیز مثبت و معنادار است .

Keywords:

کمالگرایی , انگیزه ی پیشرفت , خودپنداره تحصیلی