بررسی رابطه بین میزان تحمل ابهام و خودانتقادگری با انگیزه اقدام به خودکشی نوجوانان

خودکشی دومین علت اصلی مرگ و میر در سنین نوجوانی و جوانی در سطح جهان و به ویژه همواره یکی از نگرانی های عمده بهداشت عمومی در سنین نوجوانی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین تحمل ابهام و خودانتقادگری با انگیزه ی اقدام به خودکشی در نوجوانان پسر بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر ۱۵ تا ۱۸ ساله ی دارای سابقه اقدام به خودکشی منطقه آموزش و پرورش تبادکان شهر مشهد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که تعداد آنها بالغ بر ۴۵نفر بود و از بین آن ها، طبق جدول مورگان ۴۰نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. همه ی شرکت کنندگان از طریق پرسشنامه های تحمل ابهام (McLean, ۲۰۰۹)، سطوح خودانتقادی (Thomson and Zaroff, ۲۰۰۴) و انگیزه اقدام به خودکشی (May and Klonsky, ۲۰۱۳) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق نسخه ۲۶ نرم افزار SPSS و آزمون همبستگی رگرسیون مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفتند. نتایج حاکی از وجود رابطه معکوس و معنادار بین تحمل ابهام با انگیزه ی اقدام به خودکشی (۰۱/۰>p) و رابطه مستقیم و معنادار بین خودانتقادگری با انگیزه ی اقدام به خودکشی (۰۵/۰>p) در نوجوانان پسر ۱۵ تا ۱۸ساله بود. از این رو پیشنهاد می گردد به ارتقا و آموزش مهارت های ارتقای تحمل ابهام و کاهش خودانتقادگری پرداخته شود تا بتوان از انگیزه اقدام به خودکشی این افراد کاست.

Keywords:

انگیزه اقدام به خودکشی , تحمل ابهام , خود انتقادگری , خودکشی , نوجوانان