اثربخشی نمایشدرمانی بر مهارتهای اجتماعی و پرخاشگری بزرگسالان کمتوان ذهنی مقیم مراکز نگهداری

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی نمایش درمانی بر مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری بزرگسالان کم توان ذهنی مقیم مراکز نگهداری بود. پژوهش حاضر، از نوع پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه افراد کم توان ذهنی شهر تهران در سال ۱۳۹۷-۹۸ که در موسسه توانبخشی معلولین ذهنی تهران حضور داشتند، تشکیل میداد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر از بزرگسالان مرد کمتوان ذهنی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایشی و کنترل منصوب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مهارتهای اجتماعی گرشام و الیوت (۱۹۹۰) و پرسشنامه پرخاشگری کودکان واحدی و همکاران (۱۳۸۷) بود. برنامه نمایش درمانی طی ۱۵ جلسه گروه ی در ۳۰ الی ۵۰ دقیقه برای گروه آزمایشی به اجرا درآمد و گروه کنترل برنامه ای دریافت نکرد و در پایان اجرای برنامه، هر دو گروه مجددا به ابزارهای پژوهش پاسخ دادند. داده های بدست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که نمایش درمانی بر بهبود مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری بزرگسالان کم توان ذهنی موثر است .(p<۰/۰۵) بنابراین، نتیجه گرفته میشود که اجرای برنامه نمایش درمانی موجب افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری بزرگسالان کمتوان ذهنی میشود. از این رو، این روش به عنوان یک روش موثر و کاربردی برای افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری افراد کمتوان ذهنی توصیه میشود.

Keywords:

نمایش درمانی , مهارتهای اجتماعی , پرخاشگری , کم توان ذهنی