تحلیل مفهوم مطلق درخت در دوبیتی های ادب عامه مازندران

درخت از دیرباز یکی از عناصر مهم زندگی بشر بوده است و به دلیل تغییر دائمی خود و با عروجش به آسمان, نماد زندگی و مظهر استواری محسوب می شده است. در میان قالب های شعری، دوبیتی، صمیمی ترین و نزدیک ترین قالبی است که هم سراینده و هم مخاطب به آسانی با آن ارتباط برقرار می کند. در ادب عامه می توان با آداب و رسوم عقاید افسانه ها باورها، داستان ها، انگاره ها، چگونگی سازش و مدارا و تداوم حیات اجتماعی مردمان در هر دوره ای آشنا شد. شاعران مازندران با الهام از طبیعت اطرافشان بویژه درخت، اندیشه های اجتماعی، عاشقانه و عارفانه خود را بیان می کنند. این پژوهش قصد دارد با روش توصیفی - تحلیلی، مفاهیم مطلق درخت را در دوییتی های ادب عامه مازندران بررسی کند. بر اساس یافته های کتابخانه ای و میدانی پژوهش مفاهیمی همچون: ارتباط درخت و پرندگان در فصل بهان حال و هوای درخت در فصل پاییز» بربلندای درخت ایستادن به نشانه انتظار، تشبیه عاشق به شاخه خشکیده در خت بعد از رفتن معشوق و همچنین بیان غم و غصه عاشق که سبب ریزش برگ درختان می شود؛ در این پژوهش بررسی می گردد. این مفاهیم گاه با بن مایه های اجتماعی، تعلیمی و عاشقانه و گاه با مفاهیم گمشده ای همانند: درد عشق، انتظار برای وصال همراه است.

Keywords:

مفاهیم , درخت , دوبیتی های بومی , مازندران