مرگ آگاهی از دیدگاه نیچه و شوپنهاور

مرگآگاهی نزد شوپنهاور در شناخت خواست و مرگ خودخواسته و در واقع، در لغو خواست جاودانگی نهفته است. نظر وی هر نوع تفرد در جاودانگی را انکار میکند و از این رو، میل به بقاء در انسان را سیراب نمیکند. جنس مرگاندیشی وی از نوع شهود نفسانی است. نیچه از مرگ به سمت زندگی نظر میکند و به عبارتی، سرنا را از ته مینوازد، این مرگ است که نیروی زندگی به انسان میبخشد. ایدهآل زندگی هر فردی با مشخصههای شخصی او تعریف میشود. نیچه از انسان میخواهد خلاقانه زندگی کند نه منفعلانه. نیچه پیرو اخلاق طبیعی فردی است، اما در تبیین باور خود، زوایایی از اخلاق طبیعی که مبتنی بر اموری غیر از تنازع بقاء هستند را نادیده میگیرد. همچنین، او از نقش عوامل محیطی و آموزش در ساخت ابرانسان غفلت ورزیده است. آنچه وی به عنوان راهکار برای معناداری زندگی معرفی میکند، مستلزم داشتن خرد ناب است که همسنگ خردهای عامه مردم نیست و از این رو، کارآمدی همگانی ندارد. مرگآگاهی نزد وی از جنس فهم است که به وسیله تمام قوای طبیعی انسان تولید میشود.

Keywords:

شوپنهاور , نیچه , معنای زندگی , جاودانگی , خلاقانه زیستن