دادرسی فراقانونی: بررسی انتقادی مبانی استجازه قضایی در پرتو قانون اساسی

قانونمندی و قضامندی، دو شاخص بنیادین «دادرسی عادلانه» است. قانونمندی اقتضاء می­کند که نهادهای حقوق کیفری از قواعد قانونی تبعیت کند و قضامندی به معنای اعمال فرایند قضایی عادلانه برای مجازات می باشد. از لحاظ عملی، چالش های متعددی ملاحظه می شود که توسل به شیوه استجازه(استیذان) برای «دور زدن قوانین موجود» از جمله آنهاست. مروری بر مدیریت قضایی روسای قوه­قضائیه نشان ­می دهد که آنان به دلیل تعلق به دیدگاه های فقهی و ناباوری به سازوکارهای حقوقی،گاهی به جای علت شناسی مشکلات و چاره­جویی از مجاری قانونی، با اذن­ از رهبری کوتاه­ترین راه ممکن را برگزیده­اند. درحالی که قوانین، ­سازوکار حقوقی رفع خلاء­ها را تبیین کرده است. در مقاله پیش­رو، مواردی از استیذان قضایی و مبانی حقوقی آنها بررسی شده است. یافته مقاله آن است که با وجود سازوکارهای قانونی برای رفع نیازهای تقنینی قوه قضائیه، هیچ دلیل موجهی استیذان از رهبری را توجیه نمی­کند و تمسک به بند هشتم اصل ۱۱۰ ق.ا تحت عنوان «حل معضل نظام» به دلیل عدم احراز شروط سه­گانه آن، ممکن نیست. بنابراین، استیذان قضایی، شیوه­ای فراقانونی است که با نقض قوانین، از یک سو اصل استقلال قوا، جایگاه مجلس و وجه جمهوریت نظام را تضعیف می­کند و از سوی دیگر، اصل قانونمندی دستگاه قضایی را زیر سوال می­برد.

Keywords:

استجازه , قانونمندی , قضامندی , حل معضل نظام , دادرسی فراقانونی