رابطه ذهن آگاهی، بهزیستی ذهنی و تاب آور ی باکیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال درخودماندگی

مادران کودکان مبتلا به اختلالات طیف درخودماندگی به علت مشکلات رشد کودک خود با چالش های متعدد مواجه هستند. اختلالات طیف درخودماندگی گروهی از سندرمهای عصبی-تحولی هستند که مشخصه آنها طیف وسیعی از تخریب ها در روابط اجتماعی و رفتارهای محدود تکراری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ذهن آگاهی، بهزیستی ذهنی و تاب آوری با کیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال درخودماندگی انجام شد. روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل مادران کودکان دارای اختلال درخودماندگی شهر تهران بود و نمونه پژوهشی شامل ۱۰۰ مادر دارای کودک اتیسم بود که از موارد مراجعه کننده به کلینیک های آراد و نهال من در نیمه دوم سال ۱۳۹۹ با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. پس از ارائه توضیحاتی در خصوص کاربردهای پژوهش و اخذ رضایت افراد، نمونه ها به پرسشنامه های پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶)، پرسشنامه ذهن آگاهی براون و رایان (۲۰۰۳)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و مقیاس بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (۲۰۰۳) و داده های پژوهش وارد نرم افزار Spss شد. سپس نتایج حاصله با استفاده از روش ضریب همبستگی و رگرسیون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج بین ذهن آگاهی p<۰/۰۵، ۳۰۸ / ۰ = β)، بهزیستی ذهنی (β=۰/۲۳۵, p<۰/۰۵) و تاب آوری (β=۰/۲۵۷, p<۰/۰۵) باکیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال درخودماندگی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (F=۶/۹۶, p<۰/۰۵) و ۱۷ در صد از واریانس متغیر ملاک توسط متغیرهای پیش بین تبیین شده است. لذا میتوان با تدوین برنامه ای اصولی و کاربردی از سوی نهادهایی مانند بهزیستی جهت تقویت ذهن آگاهی، بهزیستی ذهنی و تاب آوری در مادران کودکان دارای اختلال درخودماندگی، به تقویت کیفیت زندگی آنان کمک نمود.

Keywords:

ذهن آگاهی , بهزیستی ذهنی , تاب آوری , کیفیت زندگی , اختلال درخودماندگی