مقایسه تاثیر مشاوره مبتنی بر روابط والد-نوجوان براساس تجارب زیسته نوجوانان با کیفیت زندگی درمانی بر سازگاری اجتماعی نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر مشاوره مبتنی بر والد-فرزند براساس تجارب زیسته نوجوانان با کیفیت زندگی درمانی بر سازگاری اجتماعی نوجوان انجام شد. طرح پژوهش از نوع آمیخته اکتشافی (کیفی–کمی) بود. جامعه آماری در هر دو مرحله پژوهش کلیهی نوجوانان دختر مقطع متوسطه دوم مشغول به تحصیل در سال ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ شهر اصفهان بودند. در مرحله کیفی، روش پدیدارشناسانه بود که از بین نوجوانان دختر مقطع متوسطه دوم شهر اصفهان به صورت در دسترس و تا مرحله اشباع، ۱۳ نوجوان انتخاب و مصاحبه شدند. با روش کلایزی، ۴ مفهوم اصلی و ۲۴ مقوله استخراج و براساس آنها بسته مشاوره مبتنی بر رابطه والد و فرزند تدوین شد. در مرحله کمی، روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه گواه و دوره پیگیری بود. ۴۵ مادر دارای نوجوان دختر مقطع متوسطه دوم با روش نمونه گیری خوش های انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری کالیفرنیا از کلارک و همکاران (۱۹۵۳) بود. گروه های آزمایش، تحت بسته مشاوره مبتنی بر روابط والد و نوجوان و بسته کیفیت زندگی درمانی قرار گرفتند. ولی گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر داده ها نشان دهنده اثربخشی بیشتر بسته مشاوره مبتنی بر رابطه والد و نوجوان نسبت به کیفیت زندگی درمانی بر سازگاری اجتماعی نوجوانان بود (۰۵ / ۰ > p). با توجه به نتایج پژوهش، به نظر میرسد بسته مشاوره مبتنی بر رابطه والد و نوجوان در تربیت و بهبود سازگاری اجتماعی نوجوانان موثر می باشد.

Keywords:

روابط والد-فرزند , کیفیت زندگی درمانی , سازگاری اجتماعی