اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعامل والد-فرزند و دلبستگی دانش آموزان پسر ۶ تا ۹ ساله دارای اختلال اضطراب جدایی

هدف: این پژوهش به منظور اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعامل والد-فرزند و دلبستگی دانش آموزان پسر ۶ تا ۹ ساله دارای اختلال اضطراب جدایی شهرستان شهرکرد به شیوه ی نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل انجام شده است. روش: گروه نمونه شامل ۳۰ نفر از دانش آموزان پسر ۶ تا ۹ ساله دارای اختلال اضطراب جدایی بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. والدین این کودکان جهت بررسی تعامل والد- فرزند، دلبستگی و اضطراب جدائی فرزندانشان به ترتیب مقیاس رابطه والد- فرزند پیانتا (۱۹۹۴)، پرسشنامه روابط میانی دلبستگی هالپرن و کاپنبرگ (۲۰۰۶) و پرسشنامه اضطراب جدایی فرم والدین هان و همکارن (۲۰۰۳) را تکمیل کردند. گروه آزمایش در ۸ جلسه بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اساس پروتکل بازی درمانی گروهی به شیوه اکت مرتضوی و همکاران (۲۰۱۸) شرکت نمودند و پس از اتمام جلسات والدین هر دو گروه مجددا پرسشنامه ها را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره و با استفاده از نر م افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که جلسات بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری بر تعامل والد-فرزند و دلبستگی کودکان گروه آزمایش داشته است (P<۰/۰۵). همچنین نتایج نشان داد که بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد از ابعاد تعامل والد فرزند بیشترین تاثیر را روی بعد نزدیکی (Beta=۰.۴۴) و از ابعاد دلبستگی بیشترین تاثیر را روی بعد واکنش های هیجانی (Beta=۰.۳۲) داشته است. یافته ها: بر این اساس می توان نتیجه گیری کرد که بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند تعامل والد- فرزند را بهبود بخشد و موجب افزایش دلبستگی کودکان دارای اضطراب جدایی شود.

Keywords:

بازی درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد , تعامل والد - فرزند , دلبستگی , اضطراب جدائی