اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی و شادکامی در مادران دارای کودکان مبتلا به سرطان

سرطان از جمله بیماری های مزمنی به شمار می رود که تا مدت ها فرد مبتلا و خانواده وی را در شرایط دشوار روانی قرار می دهد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی و شادکامی در مادران دارای کودکان مبتلا به سرطان بود. بدین منظور از بین مادران مراجعه کننده به کلینیک های روانپزشکی و روانشناسی شهر مشهد، تعداد ۱۸ نفر به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه، شفقت درمانی دریافت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. متغیرهای وابسته در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه های خودسرزنشگری، تحمل پریشانی و شادکامی مورد اندازه گیری قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که با کنترل اثرات پیش-آزمون، شفقت درمانی اثر معناداری بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی و شادکامی در مادران دارای کودکان مبتلا به سرطان داشت. درمان مبتنی بر شفقت به شیوه گروهی با کاهش خودسرزنشگری و افزایش تحمل پریشانی و شادکامی در گروه آزمایش باعث بهبود وضعیت روانی آنها شد؛ بنابراین از این روش می توان به عنوان یک روش موثر در بهبود کیفیت زندگی خانواده های درگیر با این بیماری استفاده کرد.

Keywords:

خودسرزنشگری , تحمل پریشانی , شادکامی , شفقت درمانی , سرطان