تاملی بر مسئولیت پذیری اجتماعی رشته های علوم انسانی: ملاحظات نظری و پیشنهادات کاربردی

مسئولیت اجتماعی دانشگاه، ظرفیتی است که دانشگاه ها را قادر می سازد تا از دریچه ی آن، کنش های ارتباطی خود را با حوزه ی عمومی، اجتماعات محلی، فضاها و ارگان های غیرانتفاعی، گروه های قومی و اجتماعی، نهادهای مدنی و سازمان های مردم نهاد بهبود و ارتقا بخ شند. در حال حاضر، به خوبی از ظرفیت رشته های علوم انسانی برای رفع نیازهای جامعه استفاده نمی شود. بیشتر پژوهش هایی که در رشته های علوم انسانی انجام می شود به تجاری سازی و تولید ارزش افزوده منجر نمی شود و شاهد ضعف مسئولیت پذیری اجتماعی و تعلیق زیست بوم فناوری و نوآوری در حوزه علوم انسانی هستیم. این مقاله درصدد پاسخ به این سوالات است که مسئولیت پذیری اجتماعی اصحاب علوم انسانی در برابر مسائل اجتماعی و گسترش رفتارهای مداخله ای در حوزه علوم انسانی از طریق چه ساز و کاری قابل افزایش است؟ و چه پیشنهاداتی جهت رونق زیست بوم فناوری و نوآوری در حوزه علوم انسانی می توان ارائه داد؟ روش پژوهش، مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است. بر اساس نتایج این پژوهش، ۱) گسترش «روش تحقیق اقدام پژوهی» در رشته های علوم انسانی و ۲) تلاش در جهت ورود رشته های علوم انسانی به زیست بوم فناوری و نوآوری از طریق «توسعه فناوری های نرم» (از جمله فناوری فرهنگی، فناوری اجتماعی ، فناوری ارتباط و فناوری تبلیغات و انگیزش)، دو راهبرد کلیدی در جهت بهبود مسئولیت پذیری اجتماعی در این رشته هاست.

Keywords:

مسئولیت اجتماعی , علوم انسانی , مسائل اجتماعی , اقدام پژوهی , فناوری نرم